Η δημιουργία είναι γένους θηλυκού! Έστω και στην απομόνωση, αναγκαστική για όλους, μόνον που οι καλλιτέχνες μπορούν ίσως να την εισπράξουν διαφορετικά. Εγκλεισμός στο ατελιέ, περισυλλογή, σκέψεις για την περιπέτεια που ζει η ανθρωπότητα, φόβοι και ανησυχίες αλλά και ελπίδες για την επόμενη μέρα. Πέντε γυναίκες καλλιτέχνιδες η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, η Βανέσα Αναστασοπούλου και η Μαρία Φιλοπούλου από την γκαλερί Ζουμπουλάκη και οι Αντιγόνη Καββαθά και Στέλλα Παγώνη της γκαλερί «έκφραση – γιάννα γραμματοπούλου» γράφουν για τις μέρες που σημαδεύουν τις ζωές μας.
Αλεξάνδρα Αθανασιάδη: «Η καραντίνα είναι άσκηση»
«Η μοναξιά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Υπάρχουν μέρες ή και εβδομάδες που δεν φεύγω μακριά από το εργαστήριο. Η καραντίνα είναι άσκηση συμβίωσης του καθενός με τον εαυτό του. Εγώ όμως, λόγω δουλειάς το έχω συνηθίσει», λέει η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη. Επισημαίνοντάς όμως, ότι «Το γεγονός ότι η απομόνωση δεν είναι από επιλογή, την κάνει επώδυνη. Μας θυμίζει ότι είμαστε θνητοί. Ενδεχομένως να κάνουμε απολογισμούς, που μέσα στους τέσσερις τοίχους, χωρίς τη δυνατότητα απόδρασης, να επιφέρουν σοβαρές αλλαγές θεώρησης. Ελπίζω το αποτέλεσμα της ενδοσκόπησης να είναι θετικό για τους περισσότερους».
Όσο για την ίδια, τυχερή όπως λέει που έχει τον δικό της χώρο όπου εργάζεται, προχωρεί κανονικά το έργο της: «Εδώ και ένα χρόνο περίπου πειραματίζομαι με τη δημιουργία ενός αρχέτυπου τοπίου σε εσωτερικό χώρο. Αφαιρετικά μου δίνει την αίσθηση που αντλώ από τη θάλασσα και τη φύση. Εύχομαι σε όλους να βρούνε τρόπους να αποδράσουν στη φαντασία τους και να παραμείνουν ψυχικά και σωματικά υγιείς».
Βανέσσα Αναστασοπούλου: «Βάλσαμο η αγάπη»
Ούτε για την Βανέσσα Αναστασοπούλου «είναι καινούργια συνθήκη η απομόνωση και η ησυχία, απαραίτητη μάλλον θα έλεγα», όπως σημειώνει. Προσθέτοντας: «Άλλοτε συνοδεύεται από ευγνωμοσύνη και μεγάλη ευχαρίστηση, τελευταία εναλλάσσεται με ερωτηματικά, αγωνία, φόβο για τους δικούς σου, τους συνανθρώπους σου, την επόμενη μέρα, τη μετά εποχή, τις ελευθερίες μας. Βάλσαμο η αγάπη, το χιούμορ, η τέχνη και οι σοκολάτες.
Αναζητώντας, αλλά και συχνά χάνοντας την πίστη, ελπίζω πως αυτή η κρίση θα μας ωθήσει ατομικά και συλλογικά προς ένα καλύτερο αύριο. Λέτε τελικά να πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι μας;».
Αντιγόνη Καββαθά: «Δέος και σκέψεις…»
Βαθύς σκεπτικισμός ωστόσο από την Αντιγόνη Καββαθά για την πορεία του κόσμου και όχι μόνον σε εποχές κορωνοϊού. Όπως γράφει «Δέος και σκέψεις από την αναψηλάφηση της σύγχρονης ιστορίας. Φονικοί ιοί πάνω από τοπία και βομβαρδισμένες πόλεις. Αναφορά στους ακατανόητους πολέμους, στο θύμα που γίνεται θύτης, την ιστορία που επαναλαμβάνεται, την αλόγιστη και εγκληματική καταστροφή της ανθρώπινης δημιουργίας, της φύσης, της ζωής».
Στέλλα Παγώνη: «Ο ιός και η κόρη»
Με ένα κείμενο εμπνευσμένο από την αρχαία τραγωδία αλλά με τον επίκαιρο τίτλο «Ο ιός και η κόρη» απαντά η Στέλλα Παγώνη:
«Κοιτάξτε… βαρέθηκα να στοιβάζω τον χρόνο μου σε λίγα τετραγωνικά . Όμως, αλήθεια δεν είχα πρόθεση να αθετήσω την υπόσχεση να μείνω σπίτι. Φταίνε όσα έγιναν μέσα στην προθήκη δίπλα από το κρεβάτι, που φυλάω την πόλη της Τροίας από τους Έλληνες. Ένας φρουρός με καπνισμένα ρούχα και κόκκινη φωνή άνοιξε το ένα φύλλο και με ένα εντυπωσιακό σάλτο προσγειώθηκε στο κρεβάτι μου. Σκούπισε τις στρατιωτικές του μπότες στην κουβέρτα μου και ο στερνός θρονιάστηκε στο στέρνο μου. “Σήκω κι έλα στην πόλη”, μου είπε επιτακτικά . “Την Αθήνα σας κατέλαβε ο Ιός, μα την Τροία μαστίζει αιώνες η δική σας Κόρη. Βαρέθηκα τις φωνές, τις φωτιές, τις δίκες . Έλα πάρ’ την. Αυτή θα αγαπιέται παθιασμένα όπου κι αν πάει” .
Κατεβήκαμε από το κρεβάτι και πήραμε το μονοπάτι πλάι στα τείχη της πόλης. Από δω ψηλά τίποτα δεν φαίνεται ηρωικό. Περάσαμε την πύλη και πάνω σε σκισμένες στρατιωτικές σκηνές και σκουριασμένα λάφυρα τους είδα όλους. Τις Τρωάδες, τον Πρίαμο, την Εκάβη να νανουρίζει τον Αστυάνακτα. Κι ανάμεσα τους, ποίος θα το λέγε; Η Ελένη! Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου… είχε δίκιο ο Ποιητής.
Ω εκείνη!
Τώρα κατάλαβα γιατί έγινε αυτός ο Πόλεμος. Τόσα κορμιά και τόσα αηδόνια! Τόσα βήματα και τόσες χειρονομίες! Τόσα ονόματα, τόσες τρέλες των θεών και των ανθρώπων! Πόσες πατρίδες και πόσοι Ποιητές! Με ακολούθησε ανεμπόδιστα χωρίς φωνές, χωρίς κλάματα, χωρίς εξηγήσεις. Περπατούσα πίσω της σαν πιστό σκυλί. Κάνεις δεν με χαιρέτησε από την Τροία. Κανείς δεν με ευχαρίστησε. Ούτε κι εκείνη. Μόνο όταν φτάσαμε πίσω, ψέλλισε: “Είμαι κουρασμένη” .Της παραχώρησα το κρεβάτι μου κι έμεινα ξάγρυπνη όλη νύχτα.
Όχι!
Δεν είναι αυτά τα πράγματα για μένα. Το πρωί θα την δώσω στον Ποιητή να αποφασίσει εκείνος για την τύχη της ή μπορεί να την αγαπήσει ο Ιός και να σωθεί η Αθήνα. Δεν μπορεί κανείς μόνος να ξαναγράψει την Ιστορία αυτού του Κόσμου! Γι’ αυτό σας λέω, σκεφτείτε το καλά πριν βγείτε από το Σπίτι, ακόμα και στον ύπνο σας. Και κλείδωσα την προθήκη» .
Μαρία Φιλοπούλου: «Η θάλασσα ξεπλένει…»
Για την Μαρία Φιλοπούλου εξάλλου αυτό που βιώνουμε είναι μία εξωπραγματική κατάσταση. «Προσπαθώ, όπως, όπως πάντα να σκέφτομαι θετικά», λέει. «Το να ζωγραφίζω το νερό με βοηθάει, λειτουργεί για μένα σαν αντίδοτο, σε όλο αυτό που περνάμε. Στη φύση συναντώ την ευτυχία, την ηρεμία και την ελευθερία. Αυτή την αίσθηση θέλω να μεταφέρω στα έργα μου», προσθέτει.
Καταλήγοντας με έναν στίχο από την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη: «Η θάλασσα ξεπλένει τα δεινά των ανθρώπων».