Η Anna Bosworth είναι σύμβουλος marketing. Ή μάλλον ήταν, πριν τον εγκλεισμό. Έβαλε στην άκρη την καριέρα της ώστε ο σύζυγός της να επικεντρωθεί στη δική του. «Δεν μπορώ να εργαστώ ποτέ, από τις 5 το πρωί μέχρι τις 8 το απόγεμα που τα παιδιά μου πηγαίνουν για ύπνο», είπε στην Guardian. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραγωγικό.»
Όπως πολλές εργαζόμενες μητέρες, έτσι κι εκείνη είναι ελεύθερη επαγγελματίας και, μετά τη γέννηση του πρώτου της παιδιού, τα ωράριά της άλλαξαν. Είναι παντρεμένη μ’ έναν διαφημιστή, ο οποίος δε σταμάτησε λεπτό να κυνηγά τους στόχους του – ούτε καν στην καραντίνα. «Προτεραιότητά μας ήταν να κρατήσουμε το σπίτι και να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας, και το δικό του επάγγελμα ανταποκρίνεται καλύτερα στο στόχο», τόνισε.
Στην προ – κορονοϊού εποχή, όσο εργαζόταν και η ίδια, οι γονείς της και μία babysitter τη βοηθούσαν με τη φροντίδα των παιδιών. Πλέον, αυτό είναι αδύνατο. Και η Anna αισθάνεται σαν κάποιος να της αφαίρεσε το δικαίωμα να παίρνει η ίδια τις αποφάσεις για τη ζωή της. «Νιώθω σαν νοικοκυρά του 1950», εκμυστηρεύτηκε στη Guardian.
Δεν είναι η μόνη. Έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο τη δεύτερη εβδομάδα του Απριλίου, έδειξε πως κατά τη διάρκεια της καραντίνας, οι μητέρες ασχολούνται κατά 50% περισσότερο με τη φροντίδα των παιδιών και περνούν από 10% έως 30% παραπάνω χρόνο μαζί τους, σε σχέση με τους μπαμπάδες – είτε εργάζεται από το σπίτι, είτε από το γραφείο, είτε και καθόλου.
«Σε κάθε περίπτωση, η γυναίκα κάνει περισσότερα. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι δουλεύει λιγότερο», δήλωσε ο Christopher Rauth, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο του Cambridge.
Αυτό φαίνεται κυρίως στις πιο οικονομικά επιφανείς οικογένειες. Μία μητέρα που κερδίζει περισσότερες από 80 χιλιάδες λίρες (90.970 ευρώ) το χρόνο και έχει μεταφέρει το γραφείο της στο σπίτι, περνά 3.3 ώρες βοηθώντας τα παιδιά με τα μαθήματά τους και 3.8 ώρες ενασχόλησης μ’ εκείνα, σε σχέση με τους άνδρες. Ένας πατέρας, αντίστοιχα, περιορίζεται στις 2.1 και 2.3 ώρες αντίστοιχα.
«Όσο μεγαλύτερο το εισόδημα, τόσο λιγότερο ασχολείται ο άνδρας με την οικογένεια», συνέχισε ο Rauth. «Χρησιμοποιούνται διαρκώς δικαιολογίες, όπως το μητρικό ένστικτο των γυναικών, όμως δε θα έπρεπε. Το χάσμα των φύλων εξακολουθεί να υπάρχει.»
Μάλιστα, ας πάρουμε ένα λεπτό για να αναλογιστούμε το εξής: Συνήθως, ο πατέρας έχει το δικό του χώρο εργασίας στο σπίτι. Μπαίνει και κλείνει την πόρτα πίσω του. Η μητέρα, βρίσκεται με το laptop στο τραπέζι της κουζίνας. Μέσα σε μία μέρα πρέπει να ολοκληρώσει τα projects που έχει αναλάβει, να μαγειρέψει, να καθαρίσει το σπίτι, να βοηθήσει τα παιδιά με ό,τι χρειαστούν και να περάσει ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Ο σύζυγός της, θα ανοίξει την πόρτα για φαγητό και θα ξανακλειστεί μέχρι το βράδυ, που η δουλειά θα έχει τελειώσει. Αυτή είναι μία κατάσταση που χρειάζεται να αλλάξει.