Έμεινε στην ιστορία ως η Βασίλισσα του φάντο (Rainha do Fado). Μέχρι τώρα, παραμένει η νούμερο ένα καλλιτέχνιδα στην ιστορία της Πορτογαλίας ενώ χάρη σ’ εκείνη ο κόσμος ήρθε σε επαφή με το συγκεκριμένο είδος. Η Amália Rodrigues έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, 6 Οκτωβρίου 1999, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στη μουσική σκηνή.
Γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου 1920 όμως της άρεσε να γιορτάζει τα γενέθλιά της την 1η του μήνα. Μεγάλωσε σε μία φτωχή οικογένεια και από μικρή αναγκάστηκε να εργαστεί, άλλοτε στη λαϊκή αγορά πουλώντας φρούτα, άλλοτε ως πλανόδια.
Ήρθε σε επαφή με το τραγούδι το 1935 περίπου. Την επόμενη χρονιά αποφάσισε να συμμετάσχει σε εθνικό διαγωνισμό φάντο, εκπροσωπώντας την περιοχή της. Ήταν τόσο ταλαντούχα που η νίκη θεωρούταν σίγουρη. Κι όμως, οι διοργανωτές της απαγόρευσαν να πάρει μέρος επειδή οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι ένιωσαν απειλή κι άρχισαν να αποσύρονται. Τελικά, έκανε την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση το 1939. Δεν άργησε να συναντήσει τον κλασσικό συνθέτη Frederico Valerio, ο οποίος είδε τις δυνατότητές της και ξεκίνησε να γράφει μουσική αποκλειστικά για εκείνη.
Η δεκαετία του ’40 τη βρήκε ήδη διάσημη στη χώρα της. Το 1946 κατέκτησε το χώρο της υποκριτικής με την ταινία Capas Negras και συνέχισε με την πασίγνωστη Fado, το 1947. Παράλληλα, έκανε διεθνή καριέρα στο τραγούδι με τους Βραζιλιάνους να τη λατρεύουν και τους Παριζιάνους να ψάχνουν απεγνωσμένα για μία θέση σε παραστάσεις της. Εμφανίστηκε στο Olympia του Παρισίου, ο Charles Aznavour έγραψε ένα φάντο που δε δέχθηκε να δώσει σε καμία άλλη, παρά μόνο στην Amália και διασκεύασε πολλά κομμάτια της στα γαλλικά.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο Πορτογάλος ποιητής David Mourao – Ferreira έγραψε στίχους για εκείνη και, τότε, ξεκίνησε μία εντελώς καινούρια φάση της καριέρας της. Κορυφαίοι ποιητές έγραφαν αποκλειστικά για εκείνη, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί.
Η δεκαετία του ’70 ήταν αφιερωμένη σε συναυλίες. Η φήμη της Amália Rodrigues είχε φτάσει μέχρι την Ιαπωνία, ηχογραφούσε κομμάτια στα ιταλικά. Από το 1978, όμως, εμφανίστηκαν τα πρώτα πραγματικά σοβαρά προβλήματα υγείας της. Αποσύρθηκε για λίγο από το χώρο και, λίγο μετά, κυκλοφόρησε δύο πολύ προσωπικά άλμπουμ: ο Gostava de Ser Quem Era (1980) και το Lágrima (1983). Οι στίχοι των τραγουδιών βασίστηκαν σε ποιήματα που έγραψε η ίδια. Τότε ήταν που η καριέρα της απογειώθηκε και κατέκτησε τον τίτλο του ζωντανού θρύλου.
Εμφανίστηκε στη χώρα μας το 1991, δίνοντας μία συγκινητική παράσταση στο Ηρώδειο. Επτά χρόνια μετά, πάτησε το πόδι της στη σκηνή για τελευταία φορά. Ήταν στο γκαλά του τενόρου Placido Domingo.
Η Amália Rodrigues έφυγε από τη ζωή εικοσιένα χρόνια πριν, στα 79 της χρόνια, έπειτα από μάχη με άγνωστη ασθένεια. Βρισκόταν στο σπίτι της στη Λισαβόνα. Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας κήρυξε αμέσως τριήμερο εθνικό πένθος. Το σπίτι της, στο Rua de São Bento, είναι σήμερα μουσείο. Έγινε, μάλιστα, η πρώτη γυναίκα που τάφηκε στο Εθνικό Πάνθεον μαζί με άλλες διακεκριμένες προσωπικότητες της χώρας.
Μέχρι το θάνατό της, είχε λάβει περισσότερες από 40 διακρίσεις και τιμές από τη Γαλλία (συμπεριλαμβανομένης της Λεγεώνας της Τιμής), τον Λίβανο, την Πορτογαλία, την Ισπανία, το Ισραήλ και την Ιαπωνία.
«H Amália Rodrigues δεν τραγουδούσε απλά τα φάντο. Εκείνα τραγουδούσαν μέσα της», έχει γραφτεί για εκείνη. Ήταν και παραμένει αξεπέραστη.
Διαβάστε επίσης:
H ζωή της Maria Callas μέσα από ένα μοναδικό animation βίντεο
Édith Piaf: Η τραγική ζωή της θρυλικής τραγουδίστριας
Aretha Franklin: Η «Βασίλισσα της Soul» με την πολυτάραχη ζωή
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση