Η σωματοδομή της δεν τη βοηθούσε. Οι κοκκαλιάρικοι αστράγαλοί της με τα μακριά της ακροδάχτυλα, τη δυσκόλευαν με τις πουέντ κι αναγκαζόταν να τους προσθέτει ένα ακόμη ξύλινο στρώμα, για να μπορεί να χορέψει άνετα. Κι όμως, ήταν η πρίμα μπαλαρίνα που συγκλόνισε όχι μόνο τη ρωσική, αλλά την παγκόσμια σκηνή.
Η απόλυτη αφοσίωση και το πάθος της για το χορό, τη βοήθησαν να καταπολεμήσει κάθε τι που στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο της. Μπορεί οι αναλογίες της να μην ταίριαζαν στα αυστηρά πρότυπα του χώρου, όμως κατέρριψε τα στερεότυπα και σπούδασε στις καλύτερες ακαδημίες. Η αγάπη της, μάλιστα, για την τέχνη ήταν τέτοια, που ακόμη κι όταν διαγνώστηκε με πνευμονία, αποφάσισε πως θα συνέχιζε κανονικά να δίνει παραστάσεις – μία απόφαση που, δυστυχώς, οδήγησε στο θάνατό της.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Anna Pavlova γεννήθηκε το 1881 στην Αγία Πετρούπολη. Κατάλαβε πως το μπαλέτο θα γινόταν ο έρωτας της ζωής της από πολύ μικρή, όταν πήγε με τη μητέρα της στη Θέατρο Mariinsky για να παρακολουθήσουν την παράσταση Ωραία Κοιμωμένη. Το θέαμα ήταν καταπληκτικό και το κορίτσι εκείνο μαγεύτηκε, σαν να τη χτύπησε ένα ξόρκι που σημάδεψε για πάντα την ύπαρξή της.
Πέρασε από οντισιόν στην Αυτοκρατορική Σχολή Μπαλέτου στα 9 της χρόνια. Δεν έγινε δεκτή, όμως, λόγω της εμφάνισής της. Το παιδικό της σώμα δεν είχε προλάβει ακόμη να «στεγνώσει» και την αποκάλεσαν πλαδαρή κι ασθενική. Την επόμενη χρονιά, βέβαια, τα κατάφερε! Εμφανίστηκε στη σκηνή για πρώτη φορά μ’ ένα μικρό ρόλο στο Un conte de fées (Παραμύθι), που διοργάνωσε ο χορογράφος Petipa.
«Ήταν εκπληκτική, καθήλωσε το κοινό με το ταλέντο της», θα περιμέναμε να μάθουμε πως έλεγαν για εκείνη και δε θα είχαμε περισσότερο άδικο. Δεν ήταν καλή. Χρειαζόταν διπλές πρόβες από τους υπόλοιπους κι έπρεπε να φτάσει στα όριά της. Το κατάλαβε νωρίς και το έκανε πράξη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Οι συμμαθητές της την κορόιδευαν και την αποκαλούσαν la petite chauvage (τερατάκι, σε ελεύθερη μετάφραση) και σκουπόξυλο. Αλλά τη γέμιζαν οργή και όρεξη για δουλειά – ήταν αποφασισμένη να γίνει μπαλαρίνα πάση θυσία. Έκανε περισσότερα μαθήματα με τους πιο απαιτητικούς καθηγητές, όπως το Nikolai Legat και το σημαντικότερο χορευτή της εποχής, Enrico Cecchetti. Απορροφούσε τη γνώση σαν σφουγγάρι. Μάθαινε κάθε πληροφορία σχετική με το αντικείμενό της σε ελάχιστο χρόνο και έφτασε στην κορυφή της τάξης της. Φυσικά, οι ασταμάτητοι κόποι της, απέδωσαν.
Αποφοίτησε στα 18 της με Άριστα, ως coryphée. Το επαγγελματικό της ντεμπούτο στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία κι, επιτέλους, η αξία της αναγνωρίστηκε. Κατάφερε, σε μία εποχή που κυριαρχούσε η αυστηρή τεχνική, να κερδίσει κοινό και κριτικούς με το στιλ της, το οποίο αψηφούσε πολλούς κανόνες. Έκανε λάθη – χόρευε, για παράδειγμα, με λυγισμένα γόνατα – αλλά ο ενθουσιασμός της δεν τα άφηνε να φανούν στον απλό κόσμο. Μόνο οι ειδικοί τα αναγνώριζαν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Χάρη στην εκρηκτική της προσωπικότητα, συμμετείχε στις παραγωγές Paquita, Giselle, Le Roi Candaule κι άρχισε να καθιερώνεται στο χώρο. To 1903, έγινε πρωταγωνίστρια! Τρία χρόνια μετά, κατέκτησε τον τίτλο της πρίμα μπαλαρίνας. Απέκτησε φανατικούς θαυμαστές – τους Pavlovatzi, όπως αυτοαποκαλούνταν, οι οποίοι την αποθέωναν κάθε λεπτό. Πλέον, έχει μείνει στην ιστορία για το ρόλο του Dying Swan. Ήταν μία σόλο χορογραφία, σχεδιασμένη προσεκτικά κι αποκλειστικά για εκείνη από τον κορυφαίο Mikhail Fokine.
Το 1912, η αγαπημένη των Ρώσων έφυγε από την πατρίδα της κι εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου έζησε μέχρι το θάνατό της. Στην αυλή του περιβόητου Ivy House όπου κατοικούσε, είχε τη δική της λίμνη και φιλοξενούσε τους κύκνους της. Σήμερα, εκεί θα βρούμε το άγαλμά της, από το Σκωτσέζο γλύπτη George Henry Paulin.
Μετά τη μετανάστευσή της, επηρέασε σημαντικά τη βρετανική σχολή μπαλέτου. Χάρη σ’ εκείνη βρήκε το δρόμο της η Alicia Markova, η πρώτη Βρετανίδα που έγινε διευθύντρια εταιρείας μπαλέτου.
Γύρω στο 1914, η Pavlova ίδρυσε τη δική της εταιρεία και γύρισε τον κόσμο. Έγινε η πρώτη γυναίκα που πραγματοποίησε χορευτική τουρνέ, δίνοντας παραστάσεις σχεδιασμένες ειδικά για εκείνη. Σιγά – σιγά, μάθαινε και παραδοσιακούς χορούς των κρατών που επισκεπτόταν, για να τιμήσει το κοινό της.
Η επαγγελματική επιτυχία δεν της στέρησε τον έρωτα. Παντρεύτηκε το μάνατζερ και σύντροφο της ζωής της, Victor Dandré o οποίος, το 1932, προχώρησε στην έκδοση της βιογραφίας της με τίτλο Anna Pavlova: Στην Τέχνη και στη Ζωή. Την περιέγραψε ως έναν εξαιρετικά φιλόζωο άνθρωπο, που είχε πολλά κατοικίδια όπως ζώα, μία Σιαμέζα γάτα, πολλά πτηνά και, φυσικά, τους λατρεμένους της κύκνους.
Μία χρονιά νωρίτερα, η μπαλαρίνα βρισκόταν σε περιοδεία στη Χάγη και δεν ένιωθε καλά. Η διάγνωση, ήταν πνευμονία. Οι γιατροί της δήλωσαν πως, αν επιθυμεί να επιβιώσει, θα πρέπει να χειρουργηθεί. Αυτό σήμαινε, αυτόματα, πως δε θα χόρευε ποτέ ξανά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Φυσικά, η Anna αρνήθηκε. «Αν δεν μπορώ να χορεύω, ας πεθάνω», τους απάντησε. Κι όντως, αυτό έγινε. Στις 23 Ιανουαρίου του 1931, άφησε την τελευταία της πνοή στο ξενοδοχείο Des Indes. Βρισκόταν μόλις τρεις εβδομάδες πριν τα πεντηκοστά της γενέθλια.
Οι τελευταίες λέξεις που βγήκαν από τα χείλη της, μαρτυρούν την αγάπη που έτρεφε για το επάγγελμά της – μία αγάπη που πολλοί ίσως δεν κατανοήσουμε ποτέ. Κοίταξε το κοστούμι του κύκνου από το The Dying Swan, είπε «Παίξε το τελευταίο μέτρο πολύ μαλακά» κι έκλεισε τα μάτια της.