Μπαίνουμε στην τρίτη μέρα της λήξης του lockdown. Στην πραγματικότητά μας όμως -των περισσότερων τουλάχιστον από εμάς- το lockdown συνεχίζει να υπάρχει στην καθημερινότητά μας κανονικά.
Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας ήταν αρκετή. Άνθρωποι με μάσκες παντού. Αν έχεις χιούμορ και φαντασία, βλέπεις dath vader, μαύρους εκδικητές, γιατρούς, καουμπόηδες, easy riders, χειρουργούς που το έχουν σκάσει την ώρα της επέμβασης.
Αν είσαι απλά καταγραφικός, μπορεί να σε πιάσει ένας κόμπος στο λαιμό. Μαγαζιά κλειστά, άνθρωποι που φοβούνται περισσότερο από όσο νόμιζαν, μάτια που ψάχνουν να βρουν την κανονικότητα η οποία πια δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει και έχει νέα υπόσταση.
Το καλοκαίρι έρχεται, εμπρός βήμα ταχύ, αλλά όλοι το παρατηρούμε μουδιασμένοι.
Ο ήλιος αρχίζει να καίει, οι αναμνήσεις από όχι μακρινές εποχές γίνονται πιο έντονες, η νοσταλγία επίσης. Και οι φίλοι; Αρχίζουμε να ανταμώνουμε αλλά μην δώσουμε χέρια. Μην αγκαλιαστούμε, μη φιληθούμε. Το τίμημα μία νέας υγιούς εποχής που – ελπίζουμε- να ξημερώσει.
Ο ήλιος θα γίνεται όλο και πιο ζεστός, το καλοκαίρι θα έρχεται όλο και πιο κοντά. «Καλή απελευθέρωση», «αν πάνε όλα καλά», «αν τα καταφέρουμε», « πότε λες να μας ξανακλείσουν μέσα» είναι από τις φράσεις που έχουν γίνει πια κλισέ. Είναι οι φράσεις που ανταλλάσονται.
Όλες σχεδόν οι επικοινωνίες τελειώνουν με μια ευχή. «Είθε».
Στο ζύγι αμφιταλαντεύεται το «κάνε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο καθαρός» με το «όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά, πάντα πάντα θα’ ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει».
Το lockdown γέμισε ακόμα και τους πιο ισορροπημένους ακόμα και τους πιο αισιόδοξους με αντικρουόμενα συναισθήματα. Και το καλοκαίρι που έρχεται σίγουρα θα είναι πιο μεγάλο από όλα τα προηγούμενα. Αλλα έχει και μία βασική ακόμα διαφορά. Ότι φέτος μέσα του στηρίζουμε τις ελπίδες μας να είναι πιο φωτεινό από ποτέ. «Είθε».