Κάθε χρόνο, η πρώτη Κυριακή του Ιουνίου γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο ως η Παγκόσμια Ημέρα Επιζώντων του Καρκίνου. Ξεκίνησε ως ετήσια ημέρα εορτασμού στις ΗΠΑ και τον Καναδά και στη συνέχεια διαδόθηκε σ’ όλο τον κόσμο ως μια γιορτή της Ζωής.
Η μέρα αυτή είναι μια ευκαιρία να ακουστεί η φωνή των ανθρώπων που πέρασαν αυτή την περιπέτεια και βγήκαν νικητές, έπαψαν να φοβούνται και είπαν τον καρκίνο με το όνομά του, και σήμερα θέλουν να πουν ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που τους στάθηκαν και να εμψυχώσουν όσους ακόμη αγωνίζονται.
Η Έλσα Μαυρομαρά είναι μια νέα γυναίκα που έζησε τον τελευταίο χρόνο τη διάγνωση αλλά και την ανάρρωση από τον καρκίνο και σήμερα μιλάει στο portraits.gr για τα έντονα συναισθήματα και τις σκέψεις αυτής της χρονιάς που την άλλαξε.
Μιας χρονιάς διδακτικής που την έμαθε να εκτιμά τη ζωή, να απολαμβάνει την κάθε στιγμή και να παίρνει χαρά όπως μας λέει, από τον ήλιο, τη θάλασσα, τη μυρωδιά της βροχής στο χώμα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, «και όλα, μα όλα ξεχωριστά να έχουν πλέον διαφορετική αξία».
Γιατί, αυτό το δύσκολο ταξίδι επιφυλάσσει στους νικητές μια μεγάλη ανταμοιβή: την επίγνωση της αξίας της ζωής.
Πότε έμαθες ότι είχες καρκίνο; Θυμάσαι αυτή τη μέρα;
Φυσικά… Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μη θυμάται όχι μόνο την ημέρα αλλά ακόμα και τη στιγμή που έμαθε ότι νοσεί.
Προσωπικά το έμαθα τηλεφωνικά την ώρα που βρισκόμουν στην εργασία μου.
Είναι η στιγμή που αισθάνθηκα να αδειάζω από το σοκ και έκανα τη σκέψη….”Να που συμβαίνει και σε εμένα (δεν είμαι άτρωτη τελικά)” και αμέσως μετά…”Ευτυχώς” που συμβαίνει σε εμένα και όχι στην κόρη μου ή στον άνδρα μου!
Πόσο καιρό κράτησε η περιπέτεια, από τη διάγνωση μέχρι την ανάρρωση;
Από τις 21/3/2019 και “τελείωσε” σχεδόν ένα χρόνο μετά με την ολοκλήρωση και του τελευταίου χειρουργείου μου.
Ποιες ήταν οι πιο δύσκολες φάσεις; Πότε νιώθει κανείς πιο αδύναμος;
Θα σας φανεί παράξενο αλλά η πιο δύσκολη φάση δεν ήταν όταν μου ανακοινώθηκε η διάγνωση! Οι πιο δύσκολες φάσεις ήταν αρκετές και με την ίδια ένταση.
Αρχικά όταν βρεθήκαμε με τον άνδρα μου, στο Ιατρείο του χειρουργού μου, τον κο Πεχλιβανίδη, μαζί με το πλαστικό χειρουργό τον κο Μουταφίδη, όπου μας εξηγούσαν τις επιλογές, τη διαδικασία που θα ακολουθήσουμε, τις συνέπειες, τους αστάθμητους παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν τη διαδικασία και το χρόνο αλλά και τρόπο αποκατάστασης και θεραπείας. Με λίγα λόγια τις στιγμές που άρχισα να μαθαίνω περισσότερα πράγματα σχετικά με τον καρκίνο.
Ακόμα μια δύσκολη φάση ήταν όταν έπρεπε να το ανακοινώσουμε στην κόρη μου, τότε 11 ετών! Είναι πολύ δύσκολη η στιγμή που το παιδί σου σε ρωτάει “Μαμά θα πεθάνεις”? και να της απαντώ “Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι δε θα πεθάνω, μπορώ όμως να σου υποσχεθώ ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να ζήσω”.
Και η τελευταία δύσκολη στιγμή, συναισθηματικά, ήταν η ώρα που προετοιμαζόμουν για το πρώτο χειρουργείο. Η στιγμή που ο τραυματιοφορέας με μετέφερε στην χειρουργική αίθουσα! Ακόμα θυμάμαι τον άνδρα μου στο τέλος του διαδρόμου να με βλέπει με δάκρυα στα μάτια να με μεταφέρουν και να προσπαθώ να αντιμετωπίσω το φόβο μου. τη μοναξιά μου, το άγνωστο, την αλλαγή στο σώμα μου, τι τελικά θα βρούνε και πως θα βγω από αυτό. Ίσως η δυσκολότερη στιγμή από όλες ήταν όταν με αγκάλιασε εκείνος και η μητέρα μου για να μου πουν πόσο με αγαπάνε και πως θα είναι δίπλα μου σε όλο αυτό, και παράλληλα να αισθάνομαι και τη δική τους ανησυχία και φόβο.
Φυσικά ακόμα θυμάμαι τους γιατρούς μου κο Μουταφίδη και κο Πεχλιβανίδη, να μου μιλάνε στην ανάνηψη μετά από 13 ώρες χειρουργείο και να καταλαβαίνω από τη φωνή τους την ανακούφιση ότι όλα πήγαν όπως ακριβώς ήθελαν.
Τι σε βοήθησε περισσότερο τις στιγμές της αδυναμίας; Δούλεψες σε εσωτερικό επίπεδο ή το περιβάλλον;
Και τα δύο παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο. Προσωπικά δούλευα ήδη σε εσωτερικό επίπεδο 4 χρόνια πριν νοσήσω! Κάτι που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην όλη διαδικασία.
Το περιβάλλον επίσης και η προσωπικά και επαγγελματικά όμως. Έχω την τύχη να περιβάλλομαι από πολύ αγάπη στον κλειστό πυρήνα της οικογένειας μου, όσο και στον ευρύτερο. Όσο για το επαγγελματικό περιβάλλον, δεν έχω λόγια…, είχα την πλήρη στήριξη, τόσο ψυχολογικά όσο και πρακτικά από τον τότε εργοδότη μου.
Πάνω από όλους όμως είχα εμένα, πήρα την Έλσα από το χέρι και της είπα: Πάμε…μαζί είμαστε, έγινα και γονιός του εαυτού μου!
Υπάρχει κάτι από το εξωτερικό περιβάλλον που θα μπορούσε να κάνει πιο εύκολη τη δική σου προσπάθεια; Υπάρχει σωστή και λάθος συμπεριφορά από το περιβάλλον σε έναν ασθενή; Ποια συμπεριφορά βοηθάει περισσότερο;
Στη δική μου περίπτωση ότι με δυσκόλευε το επικοινωνούσα στους γύρω μου! Δεν άφηνα τίποτα να με αποσπά από την προσπάθεια μου και από τη μάχη που έδινα. Φρόντιζα να είμαι προσηλωμένη και δυνατή σε αυτή και να ακολουθώ κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών μου και κυρίως της Ογκολόγου μου της κας Φλώρα Σταυρίδη που με πολύ υπομονή μου έλυνε όλες τις απορίες στο στάδιο της θεραπείας.
Ποιος μπορεί αλήθεια να κρίνει το σωστό και το λάθος στα πλαίσια ενός “υγειούς” περιβάλλοντος ? Θα έλεγα ότι η συμπεριφορά που βοηθάει περισσότερο τον ασθενή είναι να έχει το χώρο και το χρόνο να αντιμετωπίζει με τον τρόπο του αυτό που του συμβαίνει και κατά μια έννοια οι υπόλοιποι να ακολουθούν τη δική του ανάγκη και τρόπο που ζητά βοήθεια.
Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικές ανάγκες και συναισθήματα, άρα δεν υπάρχουν κανόνες. Επίσης μην ξεχνάμε ότι αυτοί που αποτελούν το στενό μας περιβάλλον έχουν εξίσου σοκαριστεί, φοβούνται ή όποιο άλλο συναίσθημα σχετίζεται από την επίσκεψη του καρκίνου και αντίστοιχα θέλουν χώρο και χρόνο να το συνειδητοποιήσουν, να το αντιμετωπίσουν και να υπάρξουν μέσα σε αυτό.
Πώς σε άλλαξε αυτή η περιπέτεια; Βλέπεις τον εαυτό σου διαφορετικό σε σχέση με την περίοδο πριν τη διάγνωση; Πώς επηρέασε η περιπέτεια της υγείας σου τις προσωπικές σου σχέσεις;
Πλέον, θα έλεγα ότι ο καρκίνος είναι δώρο! Δώρο που προσφέρεται μόνο σε όσους είναι δυνατοί! Οι καρκινοπαθείς, όλοι, είμαστε δυνατοί, ακόμα και αυτοί που δεν είναι πλέον κοντά μας! Αυτοί ίσως να έχουν υπάρξει δυνατότεροι από όλους εμάς τους Cancer Survivors! Είναι Δώρο γιατί σε κάνει στη συνέχεια να αναπνέεις διαφορετικά, να βλέπεις τον ήλιο και τη θάλασσα, να μυρίζεις τη βροχή και το χώμα, να βλέπεις το παιδί σου να χαμογελάει και τον σύντροφο σου να σε αγκαλιάζει, και όλα, μα όλα ξεχωριστά να έχουν πλέον διαφορετική αξία.
Γιορτάζω τα γενέθλια μου διαφορετικά, είναι η προσωπική μου Πρωτοχρονιά κάθε χρόνο στις 14/6 και κάθε χρόνος που προστίθεται σκέφτομαι….Τέλεια έχω την ευκαιρία να βλέπω ρυτίδες να σχηματίζονται στο πρόσωπο μου….πάμε για τις επόμενες.
Η γυμναστική επίσης παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Για εμένα είναι τρόπος ζωής. Ήταν πάντα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας, τώρα ακόμα περισσότερο. Με κάνει και αισθάνομαι υγιής.
Σχετικά με τις προσωπικές μου σχέσεις πήρα ακριβώς αυτό που περίμενα από όλους τους φίλους μου και γενικά το περιβάλλον μου. Δεν απογοητεύτηκα από κανέναν και έδειξαν την ανάλογη στήριξη με διακριτικότητα σε όλη την οικογένεια μου. Πλέον εστιάζω στο παρόν στο εδώ και τώρα!! Άλλωστε το μέλλον ποτέ δεν μπορούμε να το ελέγξουμε ούτε είναι αυτή η αποστολή μας.
Που εργαζόσουν; Ποια ήταν η αντιμετώπιση από το εργασιακό περιβάλλον; Πώς επηρέασε η περιπέτεια του καρκίνου την επαγγελματική σου πορεία και τις επαγγελματικές σου σχέσεις;
Τα τελευταία 20 χρόνια εργάζομαι στο χώρο του Digital και αυτή τη στιγμή είμαι Digital Key Account & Strategy Manager στην εταιρεία Aboutnet! Τότε εργαζόμουν σε άλλο Digital Agency και μάλιστα είχα ξεκινήσει τη συνεργασία μου εκεί 2 μήνες πριιν μάθω ότι νοσώ. Ήταν κάτι που το μοιράστηκα αμέσως με τους συνεργάτες μου και όλοι ξεχωριστά και ο καθένας με τον τρόπο του μου συμπαραστάθηκαν.
Αγαπημένη φράση είναι το Business is Business & Pleasure is Pleasure . Όταν άρχισα να αισθάνομαι άβολα στο εργασιακό περιβάλλον, λόγω της περιπέτειας που περνούσα και φυσικά με τη στήριξη του άνδρα μου, παραιτήθηκα! Ήταν ότι πιο γενναίο έχω κάνει μετά την αντιμετώπιση του καρκίνου.
Στη συνέχεια και όταν πλέον είχα ανακτήσει δυνάμεις και μπορούσα να σπαταλήσω ενέργεια και σε άλλα πράγματα ξεκίνησα και πάλι να εργάζομαι. Έτσι από το Σεπτέμβριο είμαι στο δυναμικό της Aboutnet.
Ποιο είναι το μήνυμά σου στους ανθρώπους που διαβάζουν αυτή τη στιγμή;
ΠΡΟΛΗΨΗ. Γυναίκες και άνδρες….να κάνετε προληπτικά εξετάσεις!
Το moto μου :Υπάρχει πάντα μια κρυμμένη ευλογία σε κάθε κατάσταση
Ποιο είναι το μήνυμά σου στους ανθρώπους που πάσχουν;
Δεν τα έβαλε ο καρκίνος μαζί μας, εμείς τα βάλαμε με τον ΚΑΡΚΙΝΟ και είμαστε νικητές!