Είναι δύο γυναίκες απολαυστικές. Έχουν χιούμορ, είναι ακομπλεξάριστες και κάνουν μία δουλειά η οποία σπάει από μόνη της τόσα στερεότυπα με τη μία. Είναι αθλητικοί δημοσιογράφοι. Στηρίζουν και υποστηρίζουν η μία την πορεία και τη δουλειά της άλλης. Είναι μαμάδες μικρών παιδιών, βλέπουν μπάλα, ξέρουν μπάλα, αθλούνται καθημερινά, δε φοβούνται να τσαλακωθούν και να είναι ο εαυτός τους. Είναι δηλαδή δύο επιτυχημένες φυσιολογικές γυναίκες του σήμερα. Ο λόγος για την Μαρία Ζαφειράτου και τη Λίλα Κουντουριώτη. Βρεθήκαμε όλες μαζί ένα μεσημεράκι στην Κηφισιά, 1-2 μέρες πριν αρχίσουν τα πρώτα μέτρα προφύλαξης και το #μένουμεσπίτι για τον κορονοϊό στη χώρα μας. Χρειάστηκε να τα ξαναπούμε πολύ σύντομα αφού η καθημερινότητα και η πραγματικότητά όλων μας άλλαξε. Ελπίζω να απολαύσετε αυτή την συνέντευξη όσο και εγώ.
Πόσα χρόνια γνωρίζεστε;
Μαρία: Σε προσωπικό επίπεδο τρία.
Λίλα: Σε επαγγελματικό επίπεδο πολλά.
Μ: Αληλλοακολουθιόμασταν στα social media και αλληλοσυμπαθιόμασταν στα social media. Εγώ τουλάχιστον (γέλια)
Λ: Η Μαρία ήταν από τους λίγους αθλητικούς που με συμπαθούσε! (γέλια)
Μ: Βασικά στη Λίλα έβλεπα την εξέλιξή της. Γιατί ήξερα ότι ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν ήταν στο αθλητικό ρεπορτάζ. Και από τον πρώτο χρόνο που έκανε τη μετάβαση και πήγε στη Nova ενώ στην αρχή όπως ήταν και λογικό ήταν λίγο έξω από τα νερά της και έβλεπα κάθε χρόνο την εξέλιξη και την βελτίωσή της και μου άρεσε πολύ. Το εκτίμησα.
Λ: Ήταν από τους λίγους που το εκτίμησαν. Και εμένα από την άλλη μεριά όταν μπήκα πια σε αυτό τον χώρο μου έλεγαν για τη Μαρία – που ήταν πριν στη Nova η οποία βέβαια ήταν μία από τις ελάχιστες γυναίκες που είχαν περάσει.
Η εκτίμηση και υποστήριξη που είχαν η μία στην άλλη κάποια στιγμή πριν περίπου τρία χρόνια άρχισε να γίνεται φιλία.
Μ. Είχαμε επικοινωνία μέσω social και κάποια στιγμή η Λίλα ξεμένει από γυμναστή και μου στέλνει «Να σου πω, είναι καλά εκεί που πας στον Κάλλιστο; Να έρθω». «Είναι τέλεια» της λέω, «θα περάσουμε φανταστικά, θα είμαστε μαζί το πρωί»! Ε, και μετά για ένα μήνα με έβριζε. (γέλια)
Λ: Μου είχε πει μαζί με όλα τα άλλα ότι είναι και πολύ ξεκούραστα και έτσι έπεσα!
Μ: Δεν είχα πει πολύ ξεκούραστα! Περνάμε πολύ ωραία σου είχα πει!
Λ: Και έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε περισσότερη παρέα.
Και πώς είναι τελικά η σχέση από κοντά ανάμεσα σε δύο αθλητικές δημοσιογράφους. Ο χώρος είναι πολύ ανταγωνιστικός πόσο μάλλον σε ένα πιο «κλειστό κλάδο» όπως το αθλητικό ρεπορτάζ.
Λ: Θα σου πω κάτι για τη Μαρία. Είναι ένας άνθρωπος ανοικτός σε αυτά. Δεν ένιωσα ποτέ ας πούμε «υποτιμητικό» βλέμμα του τύπου «εσύ από πού μας ήρθες». Η Μαρία ήταν αυτή που με έκανε να νιώσω ότι εντάξει. Δεν κάνουμε πυρηνική φυσική, μπορούνε όλοι να το κάνουν αυτό, εάν το θέλουν. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που εκτίμησα. Πέραν όλων των άλλων συμπεριλαμβάνομένου του χιούμορ της και φυσικά ότι ξέρει πάρα πολύ καλά τα αθλητικά.
Μ: Θυμάμαι πάντα μία ατάκα της Λίλας και γελάω. Είχαμε συναντηθεί στην Πάρο και με συστήνει στον άντρα της τον Στέλιο και του λέει «η Μαρία είναι αθλητικός συντάκτης». «Α, ξέρει και αυτή από αθλητικά»; λέει ο Στέλιος και η Λίλα απαντά: «Όχι. Αυτή, ξέρει αθλητικά» (γέλια). Αυτό μου αρέσει στη Λίλα. Ότι είναι ακομπλεξάριστη. Καταρχάς ταιριάζει πολύ το χιούμορ μας. Είναι λίγο… φλεγματικό, ειρωνικό. Βρετανικό. Μ’ αρέσει γιατί δεν έχει αυτό το «μη μου άπτου». Έχει ένα ποσοστό αντράκι μέσα της που πιστεύω ότι το έχω και εγώ.
Μαρία σε τι δυσκολεύτηκες ξεκινώντας την καριέρα σου στο αθλητικό ρεπορτάζ;
Στην αρχή ήταν αυτή η νοοτροπία που θεωρούν ότι μπορεί κάποιος να σε φλερτάρει έτσι γιατί του ήρθε. Και αυτό ήταν έντονο στην αρχή. Και είπα: Όχι. Δεν είναι έτσι. Βέβαια τότε που ήμουν 18 -19 χρονών τον πρώτο καιρό ένιωθα άσχημα. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι το προκαλώ εγώ. Το είχα πάρει πολύ κατάκαρδα. Μετά ο χρόνος έφτιαξε τα πράγματα. Άλλαξαν οι εποχές αλλά μεγάλωσα και εγώ. Έχτισα χαρακτήρα, έχτισα άμυνες, έχτισα απαντήσεις, δούλεψα το χιούμορ. Μετά το δεύτερο ήταν το κλασικό «δεν ξέρεις μπάλα, τι να μας πεις εσύ για τη μπάλα» αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Γιατί βλέπω μπάλα από 7 χρονών. Οπότε ξέρω πολύ καλά μπάλα, μπορεί και πολύ καλύτερα από εσένα που λες ότι ξέρεις μπάλα.
Λίλα, εσύ που ήσουν στον χώρο και έκανες πολιτικό ρεπορτάζ και δελτίο ειδήσεων και πέρασες στο αθλητικό, τι σε δυσκόλεψε;
Εμένα για να καταλάβεις ένας παλιός συνάδελφος μου από το κανάλι που με είδε αφού είχα κάνει τη μετάβαση στη Νova -είχε κλείσει το alter-, μου είπε «Καλά ρε Κουντουριώτη εσύ από το πολιτικό πήγες στο αθλητικό». Και μου το είπε με ύφος σχεδόν αηδίας. Και αυτό το «τι κάνει αυτή εδώ» ήταν γενικό. Οι παλιοί του πολιτικού έλεγαν «καλά είναι δυνατόν πήγε από το πολιτικό στο αθλητικό». Γιατί «θεωρητικά» ένας δημοσιογράφος, από το αθλητικό περνάει στο πολιτικό. Είναι η φυσική εξέλιξη. Από την άλλη οι αθλητικοί έλεγαν «Από πού και ως που ήρθε». Πώς λένε οι μετανάστες δεν έχω πουθενά πατρίδα – ήταν αυτό το πράγμα. Δεν ήξερα που ανήκω. Και σε ένα βαθμό νομίζω ότι το έχω ακόμη. Αλλά ίσως το έχω κτίσει και εγώ πια. Ότι, εντάξει κάνω αθλητικό αλλά κάνω και κάτι διαφορετικό μέσα στο αθλητικό. Νομίζω ότι αυτό ήταν ενός είδους άμυνα. Ότι παιδιά, δεν ήρθα να σας πάρω τη δουλειά. Κάνω κάτι λίγο διαφορετικό. Ίσως είναι και αυτό που θέλουμε να προβάλουμε μέσα στη Νova. Ότι κάνουμε και λίγο πιο ψυχαγωγικό και πιο fun οπότε σε αυτό το πράγμα μέσα βρήκα το δικό μου ρόλο. Αλλά αυτό ίσχυσε από την πρώτη στιγμή. Οπότε στη δική μου περίπτωση αυτό με δυσκόλεψε. Η μετάβαση και το «Τι κάνει αυτή εδώ»;
Και οι δύο έχουν πιστό κοινό που τους ακολουθεί. «Υπάρχουν άνθρωποι που μου στέλνουμε μηνύματα και μου λένε “σ’ ακούγαμε στην era sport”» λέει η Μαρία και η Λίλα συμπληρώνει «σε μένα υπάρχουν κάποιοι που μου λένε σε έβλεπα από το alter πριν τον Αυτιά» και λέω εσύ εντάξει είσαι για να σου στείλω λουλούδια (γέλια)!
Δουλειά και παιδιά και οικογένεια και δημοσιογραφία; Είναι ένα δύσκολο πρότζεκτ
Μ: Νομίζω ότι οποιαδήποτε δουλειά και παιδιά είναι ένα δύσκολο πρότζεκτ.
Λ: Εγώ πιστεύω ότι αυτό σε συμπληρώνει. Εμένα μ’ αρέσει τις Κυριακές που μου λείπει το σπίτι μου και όταν κάποια Κυριακή τύχει να είμαι σπίτι, μου λείπει η δουλειά μου.
Οι άντρες σας πώς το διαχειρίζονται στην καθημερινότητα; Είναι υποστηρικτικοί;
Λ: Εμένα στο θέμα της Κυριακής είναι απόλυτα υποστηρικτικός. Αλλά το δικό μου είναι πιο εύκολο από της Μαρίας, γιατί η Μαρία έχει το καθημερινό.
Μ: Ο Στέλιος ήταν απόλυτα υποστηρικτικός και μάλιστα όταν επέστρεψα μετά τα δύο παιδιά, έκανα εκπομπή 6 με 8 το πρωϊ. Οπότε ξυπνούσα στις 4.30 και έφευγα αξημέρωτα. Πέραν από το γεγονός ότι αναλάμβανε τα παιδιά σε όλα, κάποια στιγμή που είχα φρικάρει με το ωράριο -γιατί μετά γυρνώντας σπίτι το μεσημέρι κουτούλαγα – είχα φτάσει σε σημείο να σκέφτομαι την παραίτηση. Εκεί ήταν ο Στέλιος που μου έλεγε, «κράτα το λίγο ακόμα αφού βλέπεις ότι τραβάει και σ’ αρέσει». Θα μπορούσα να βολευτεί και να μου πει άστο ρε παιδάκι μου τώρα θα βρεις κάτι άλλο να κάνεις. Γιατί και αυτός τράβαγε μεγάλο ζόρι το πρωϊ με τα παιδιά που ήταν πολύ μικρά. Αλλά αντιθέτως μου έλεγε. πάλεψέ το λιγάκι ακόμα. Αν δεν ήταν ο Στέλιος δεν θα συνέχιζα. Ναι είναι υποστηρικτικός και στις δουλειές και τις Κυριακές που του λέω εγώ θα πάω γήπεδο. Και τα παιδιά το θεωρούν πολύ φυσιολογικό.
– Που πάει η μαμά;
– Γήπεδο.
– Α οκ.
Λ: Βλέπεις βέβαια ότι τους άντρες μας τους λένε και τους δύο Στέλιους έτσι! Αλλά όλα οκ, το ‘χουμε τσεκάρει είναι διαφορετικά άτομα (γέλια)! Κοίτα πέραν της πλάκας θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να δίνεις και στο υπόλοιπο σπίτι τον αέρα του. Τον χώρο του να λειτουργήσει και λίγο χωρίς εσένα. Να αυτονομηθεί.
Αθλητική δημοσιογραφία, γυναίκα, Ελλάδα. Τι ποσοστό επιτυχίας έχουμε και τι ποσοστό εξέλιξης;
Λ: Την απάντηση της Μαρίας την ξέρω. Θα πει ότι δεν είναι ισότιμο. Αλλά πιστεύω ότι αρχίζουμε σιγά σιγά και βρίσκουμε τον ρόλο μας τουλάχιστον μέσα σε αυτό το κομμάτι. Δες στις σχολές δημοσιογραφίες πόσα κορίτσια κάνουν αυτό το πράγμα σε σχέση με παλιότερα.
Μ: Ναι βρε παιδιά, αλλά είναι διαφορετικό το να βλέπω τι ποσοστό είναι στις σχολές και είναι διαφορετικό το τι ποσοστό είναι στις δουλειές.
Λ: Δε διαφωνώ, αλλά θεωρώ ότι έχει ξεκινήσει να χτίζεται πια.
Μ: Για μένα έχει πολύ πολύ δρόμο ακόμα.
Λ: Δεν το είχαμε από παλιά σαν λογική στην Ελλάδα να έχουμε γυναίκες στα αθλητικά. Ήταν ελάχιστες. Τα τελευταία χρόνια παίρνουν τον ρόλο τους μέσα σε όλες τις εκπομπές. Μέσα σε όλα τα δελτία.
Μ: Σε αυτό έχεις δίκιο. Έχει πάρει το δρόμο του. Απλά πιστεύω ότι είμαστε πολύ μακριά ακόμα. Σε όλα τα επίπεδα. Και μισθολογικά και στις ευκαιρίες. Απλά εγώ σκέφτομαι ότι το ποσοστικό έχει γίνει και λίγο της «μόδας». Να μπαίνουν οι γυναίκες στις αθλητικές εκπομπές. Αν παρατηρήσεις είναι ένα πάνελ με 8 ανθρώπους και από αυτούς η μία γυναίκα. Έχω συχνά την αίσθηση ότι την βάζουνε γιατί απλά πρέπει να βάλουνε μία γυναίκα.
Λ: Σωστό. Δεν έχεις άδικο σε αυτό. Αλλά είμαι αισιόδοξη. Ενα ένα γίνονται τα βήματα.
Το κομμάτι των social στη ζωή σας είναι έντονο. Τα αγαπάτε;
Λ: Πολύ. Νομίζω ότι όσο πάμε κατευθυνόμαστε ακόμα περισσότερο εκεί. Και παίρνει όλο και περισσότερο χώρο και στο πώς θα προωθήσουμε τη δουλειά μας αλλά και στο πώς θα προωθήσουμε τον εαυτό μας.
Μ: Και εγώ τα αγαπάω πολύ. Είναι άμεσα, μπορείς να τα ορίσεις εσύ όπως θέλεις. Ακόμα και τα κακόβουλα σχόλια έχεις την επιλογή να τα σβήσεις. Έχεις έναν έλεγχο.
Λ: Και έχει και νόημα η σχέση σου με τον κόσμο έτσι.
Θέλω να σας ρωτήσω και για το κομμάτι του αθλητισμού σε προσωπικό επίπεδο. Πως αντέχετε;
Μ: Ποιος αντέχει; Ράκος γίνομαι! (γέλια)
Λ: Αντέχουμε γιατί το κάνουμε πρωΐ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μη ξυπνάω έτσι αλλά δε μπορώ να φανταστώ και τον εαυτό μου να κάνω skip το πρωϊνό και να το κάνω το απόγευμα. Το απόγευμα δεν υπάρχει για μένα.
Μ: Πάντως μου δίνει ενέργεια. Σε εμένα τουλάχιστον που ξυπνάω πολύ πρωΐ υπάρχουν φορές που πάω και σέρνομαι και λέω τι πάω να κάνω, δεν θα κάνω γυμναστική σήμερα, θα κοροιδεύω. Και τελικά πάω, κάνω γυμναστική και γυρίζω άλλος άνθρωπος.
Λ: Για να πούμε και την αλήθεια και εκεί που κάνουμε έξω στο ΟΑΚΑ γυμναστική είναι από μόνο του ψυχοθεραπευτικό. Είναι σε ανοιχτό χώρο. Πιστεύω ότι όποιος πάει και κάνει γυμναστική σε εξωτερικό χώρο δεν ξαναγυρίζει σε γυμναστήριο.
Μ: Είμαστε και σε γκρουπάκι κάνουμε και παρέα και πλάκα.
Λ: Το μίνι γκρουπ είναι καλό γιατί ο ένας σπρώχνει τον άλλο στην ουσία. Βέβαια η Μαρία είναι από μόνη της πάντα στο θα πας (γέλια). Αστη να λέει. Είναι η «θα πάω» της παρέας.
Μαρία, αυτοπουσάρεσαι ε;
Λ: Όχι, μισό λεπτό! Εγώ πουσάρομαι. Η Μαρία είναι ΟΥΚ. (γέλια)
Μ: Όταν ήμουν 8 μηνών έγκυος στην κόρη μου, είχαμε διάδρομο στο σπίτι και παίρνω τον άντρα μου στη δουλειά και του λέω «Έλα να σου πω έκανα το πενταράκι 35 λεπτά δεν είναι άσχημο, μπορώ να το κάνω. Θα τρέξω spetses marathon». Και η απάντηση του ήταν: «κλείσε το τηλέφωνο» (γέλια).
Tώρα που #μένουμεσπίτι; Πώς έχετε προσαρμόσει τη μέρα σας;
Λ: Τώρα που επαγγελματικές υποχρεώσεις έχουν μειωθεί το μόνο που μένει σταθερό και αμείωτο είναι καθημερινή γυμναστική! Μένουμε σπίτι όπως όλοι, ή τουλάχιστον μπορούμε να αθληθούμε και περιμένουμε να περάσει όλο αυτό όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα για εμάς τις οικογένειές μας και για όλη μας τη χώρα.
Μ: Στο ποδόσφαιρο υπάρχει μια κλισέ φράση που λέει «κοιτάμε κάθε αγώνα ξεχωριστά». Αυτή την περίοδο τη βρίσκω απόλυτα κατάλληλη. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας, μικρός ή μεγάλος για τον καθέναν. Προσπαθώ να κρατήσω κάποιες συνήθειές μου που με ανεβάζουν ψυχολογικά, με βασικότερη την καθημερινή μας προπόνηση, μέσω Zoom, με τον Κάλλιστο. Επίσης κρατάω καθημερινή επαφή με φίλους και συγγενείς. Ακούγεται κάπως τρελό αλλά η ζωή προ κορονοϊού δεν με άφηνε να κάνω με τη συχνότητα που ήθελα. Αυτή την περίοδο όμως, πραγματικά έχει μπει στις προτεραιότητές μου. Σκεφτόμουν τις προάλλες όλους όσοι ισχυρίζονταν έως τώρα πώς το Internet και τα Social Media μας έχουν απομακρύνει. Αυτή τη στιγμή, αυτά είναι που μας έχουν φέρει πιο “κοντά” από ποτέ.
Με τα παιδιά, πώς το χειριστήκατε;
Μ: Η αλήθεια είναι πως τις πρώτες μέρες μας είχε πιάσει ένας πανικός και ένα άγχος για το «τι θα τα κάνουμε όλη μέρα κλεισμένα στο σπίτι». Με το πέρασμα των ημερών, κατάλαβαν (στο επίπεδο που χρειάζεται) τι συμβαίνει και βρήκαν και εκείνα την καθημερινότητά τους. Σε αυτό βοήθησαν και οι δασκάλες τους, οι οποίες στέλνουν μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας ασκήσεις, το γεγονός ότι το δάσος βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι μας και μπορούμε να κάνουμε βόλτα όταν ο καιρός το επιτρέπει και μικρά μικρά πράγματα που ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να κάνουμε μαζί.
Λ: Νομίζω ότι τα παιδιά ειδικά της ηλικίας το δικό μου πιο πολύ χάρηκαν αφού δεν έχουν το πρωινό ξύπνημα και τις υποχρεώσεις στο σχολείο παρά κατάλαβαν την κρισιμότητα της κατάστασης! Προσπαθώ να το διαχειρίζομαι καθημερινά μέσα στο σπίτι με δραστηριότητες και… Μετρώντας τις μέρες Χεχεχε
Μια συμβουλή για όσους μας διαβάζουν και νιώθουν να πνίγονται με την απαγόρευση.
Λ: Βλέποντας τα τόσο κοντινά παραδείγματα των άλλων χωρών δίπλα μας νιώθω τουλάχιστον εμπιστοσύνη σε αυτούς που πήραν τα μέτρα τόσο νωρίς, συνιστώ ψυχραιμία, υπομονή και είμαι πολύ αισιόδοξη ότι θα βγούμε όλοι… Σοφότεροι. Και καλύτεροι από όλη αυτή την περιπέτεια!
Μ: Η απαγόρευση της επαφής και της κυκλοφορίας, η απομόνωση και όλα αυτά τα “ΜΗ” που έχουν μπει στην καθημερινότητά μας είναι έξω από την ανθρώπινη φύση, την ανθρώπινη κουλτούρα, δεν είναι εύκολο να το δεχθείς και να πεις «ναι, δεν είναι τίποτα, θα το κάνω». Κι αν το κάνεις τη μία μέρα, μπορεί να έρθει άλλη μία και να πεις «δεν την παλεύω!». Όλα αυτά είναι φυσιολογικά.
Αυτό που κάνω εγώ είναι να κρατάω επαφή με τους ανθρώπους που αγαπώ. Με το τηλέφωνο, με μήνυματα, με skype calls, με ό,τι μπορώ. Να, τις προάλλες κανονίσαμε “βραδινή έξοδο” με τη Λίλα για κρασάκι. Δώσαμε ραντεβού και η καθεμία από την κουζίνα της με τηλεκλήση, πίναμε, τσουγκρίζαμε τα ποτήρια (προσεκτικά στις οθόνες των κινητών μας) και τα λέγαμε.
Νομίζω είναι σημαντικό να θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό, πως όσα σκεφτόμαστε και περνάμε τα βιώνουν και οι άλλοι.