To 1955, όταν ήταν μόλις 12 χρονών, χαμένη στο δικό της μικρόκοσμο του τένις, έπιασε τον εαυτό της να αναρωτιέται: Οι αθλητές φορούν λευκά παπούτσια, λευκές κάλτσες, λευκά ρούχα, παίζουν με λευκές μπάλες, όλοι τους είναι λευκοί. Πού είναι όλοι οι άλλοι;
Εκείνη τη στιγμή, πριν καν μπει στην εφηβεία, η Billie Jean King αποφάσισε πως θα πάλευε για την ισότητα, την ελευθερία και τα δικαιώματα των πολιτών της Γης. Όχι μόνο των γυναικών, ούτε μόνο των κοριτσιών. Κάθε ανθρώπου.
View this post on Instagram
Έχει μείνει στην ιστορία για έναν από τους σημαντικότερους αγώνες του κόσμου και, σίγουρα, τον διασημότερο της καριέρας της: τη Μάχη των Φύλων. Ήταν Σεπτέμβριος του 1973 και γνώριζε πολύ καλά πως η ήττα δεν ήταν επιλογή. Αν έχανε, μαζί της θα έχαναν η φήμη της, η προσπάθειά της για το γυναικείο τουρνουά που ξεκίνησε τρία χρόνια νωρίτερα, η ένωση τενιστριών, η νομοθεσία που θα έδινε οριστικό τέλος στις διακρίσεις με βάση το φύλο στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια.
Το προηγούμενο βράδυ, μίλησε στο τηλέφωνο με τον αδελφό της. Τη ρώτησε εάν πίστευε πως θα κερδίσει. «Πήγαινε και πόνταρε το σπίτι», του απάντησε.
Χάρη σ’ αυτή της την αυτοπεποίθηση είχε φτάσει στην κορυφή. Στα 29 της κιόλας χρόνια, είχε κεδρίσει δέκα τίτλους σε Grand Slam και πέντε πρωτιές στο Wimbledon. Μέχρι το τέλος της καριέρας της, τα Grand Slam βραβεία είχαν αυξηθεί στα 39. Αγωνιζόταν με πάθος, παλεύοντας, ταυτόχρονα, για την ισότητα, με αποτέλεσμα το Sports Illustrated να γράψει για εκείνη, το 1975, πως «η Billie Jean King πιθανότατα θα μείνει στην ιστορία ως η σημαντικότερη αθλήτρια του αιώνα.»
Η Μάχη των Φύλων
Η ιδέα για το περίφημο ματς, ήρθε από τον αντίπαλό της, τον τενίστα Bobby Riggs. Ήταν 55 ετών κι αρκετά γνωστός. Η King, ήξερε καλά πως εκείνος είχε κατακτήσει το απόλυτο τριπλό μετάλλιο, στο απλό, στο διπλό και στο μικτό του Wimbledon του 1939. Η έπαρσή του ήταν τέτοια, που στοιχημάτισε στον εαυτό του. Τα 500 δολάρια που πόνταρε, έγιναν 105 χιλιάδες! Συνέχισε αυτή την τακτική και τα επόμενα χρόνια, μέχρι που εθίστηκε στον τζόγο. Η σύζυγός του βρήκε ψυχολόγο που θα τον βοηθούσε να διαχειριστεί το πρόβλημα, όμως απέτυχε. Στη δεύτερη συνεδρία, οι δυο τους ξεκίνησαν να παίζουν χαρτιά. Τελικά, η γυναίκα του έκανε αίτηση διαζυγίου, αφήνοντάς τον άναυδο – δεν το περίμενε ποτέ.
Όσο μεγάλωνε, προκαλούσε τους ισχυρότερους αντιπάλους του σε αγώνες. Εκεί, διασκέδαζε τους θεατές με ανορθόδοξους τρόπους – παίζοντας με τηγάνι αντί για ρακέτα, για παράδειγμα. Όσο ισχυροποιούταν το γυναικείο κίνημα που ξεκίνησε από το βιβλίο της Betty Friedan, The Feminine Mystique, ξεκίνησε να απευθύνεται και σε αθλήτριες. Αυτό που ήθελε πραγματικά, ήταν να επιτεθεί στην King, την οποία αποκαλούσε «ηγέτιδα της επαναστατικής αγέλης». Του είχε απευθύνει το λόγο κάποια στιγμή, το 1970. «Έλα μωρό μου. Ας το κάνουμε! Πάμε! Θα είναι τέλειο κι ο κόσμος θα το λατρέψει, θα βγάλουμε ένα κάρο λεφτά!» της έλεγε, αφήνοντάς τη να αναρωτιέται τι είχε να κερδίσει. Ήταν, άλλωστε, στην ηλικία του πατέρα της. «Ωραία, θα κερδίσω έναν 55χρονο. Ουάου! Αν, όμως, χάσω, δε θα μου το συγχωρήσω ποτέ», μονολογούσε.
View this post on Instagram
Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της την καριέρα της. Αγωνιζόταν σε εθνικό επίπεδο από το 1959 και συμμετείχε στο πρώτο της Wimbledon πριν κλείσει τα 18. Ήταν ανάμεσα στους αθλητές που άσκησαν πίεση στο να «ανοιχτεί» ο χώρος, ώστε να αγωνίζονται σε όλες τις κατηγορίες ερασιτέχνες κι επαγγελματίες μαζί. Η έναρξη της ανοιχτής εποχής πραγματοποιήθηκε το 1968. Τότε ήταν που κι η Billie Jean συνειδητοποίησε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι μπορούσε να βγάλει τα προς το ζην αποκλειστικά από το τένις. Δεύτερον, ότι οι άνδρες αμείβονταν πολύ καλύτερα. Εκείνη τη χρονιά κέρδισε το Wimbledon και μία επιταγή 750 δολαρίων. Ο νικητής του ανδρικού τελικού, ο Rod Laver, γύρισε σπίτι με δύο χιλιάδες.
Σε άλλα τουρνουά, η διαφορά στις πληρωμές ήταν ακόμη μεγαλύτερη, με τους άνδρες να κερδίζουν δεκαπλάσια ή και δωδεκαπλάσια ποσά από εκείνα των γυναικών. Και πολύ συχνά, γίνονταν αποκλειστικά ανδρικές διοργανώσεις. «Δε θα μας καλέσετε καν, ε;», ρώτησε τους παίκτες που κανόνιζαν έναν επαγγελματικό διαγωνισμό. «Φυσικά όχι», της απάντησαν. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για το «αδύναμο» φύλο. Εκείνες που άνηκαν σε αυτό, επομένως, έπρεπε να κάνουν την επανάστασή τους.
Αποφάσισαν να ξεκινήσουν κάτι δικό τους, μποϊκοτάροντας την αμερικανική Ένωση Τένις. Τις προειδοποίησαν πως θα αποβληθούν διά παντός, αν συνέχιζαν, και θα αποκλείονταν από κάθε διοργάνωση, όπως το Wimbledon. Όμως, δε σταμάτησαν. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1970, εννέα αθλήτριες φωτογραφήθηκαν να κρατούν το το ένα δολάριο που έλαβαν συμβολικά, για τη συμμετοχή τους.
View this post on Instagram
Η Billie Jean King πρωτοστατούσε στο κίνημα. Τράβηξε την προσοχή με τις τολμηρές τις κινήσεις, όπως τότε που απευθύνθηκε στους πολιτικούς για την αλλαγή της νομοθεσίας – που καθιερώθηκε το 1972 – που όριζε πως «κανείς στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα αποκλειστεί, λόγω φύλου, δε θα απολαύσει λιγότερα προνόμια και δε θα βιώσει καμία διάκριση σε κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα ή δραστηριότητα, που θα λάβει κρατική επιχορήγηση». Αυτό άλλαξε τη ζωή σε αμέτρητες αθλήτριες, οι οποίες ξεκίνησαν να δέχονται υποτροφίες που, στην εποχή της King, θεωρούνταν αδύνατες.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1973, έπαιξε στον αγώνα της ζωής της. Οι άνδρες, φορούσαν τα σοβινιστικά μπλουζάκια τους, οι γυναίκες κατέφθασαν στο γήπεδο με υποστηρικτικά πανό. Το κοινό μαζευόταν μπροστά στις τηλεοράσεις των καταστημάτων, σχηματίζοντας ουρές. Η King, μπήκε στο γήπεδο στους ώμους τεσσάρων ανδρών, ενώ ο Riggs συνοδευόταν από πανέμορφα μοντέλα. Οι δυο ανίπαλοι, αντάλλαξαν δώρα. Εκείνος, της έδωσε ένα γλειφιτζούρι. Εκείνη, ένα γουρουνάκι σε ροζ φιόγκο. Ήξερε πως, είτε έχανε, είτε κέρδιζε, αυτό το ματς θα της έμενε αξέχαστο.
Όπως είναι φυσικό, κέρδισε. Η επίδοσή της άξιζε συγχαρητήρια, ενώ έφερε τις γυναίκες ένα βήμα πιο κοντά στη χειραφέτηση και την ισότητα.
View this post on Instagram
Πλέον, η κορυφαία τενίστρια είναι είδωλο της προστασίας των κοινωνικών μας δικαιωμάτων. Το 2009, έλαβε προεδρικό μετάλλιο για το έργο της. Συχνά δίνει ομιλίες, και προσπαθεί να εμψυχώσει τις αθλήτριες του σήμερα. «Ο καθένας είναι influencer», έχει πει. «Δεν είναι μόνο αυτό που κάνεις στο γήπεδο – συνειδητοποιείς πόσο επηρεάζεις τους συγχωριανούς σου, τους συντοπίτες σου, τους συμπολίτες σου στον κόσμο; Έχεις μία πλατφόρμα που ελάχιστοι θα έχουν… Όταν χτυπάς το μπαλάκι με μία ρακέτα με λίγο δίχτυ, να σκέφτεσαι τι μπορείς να κάνεις με αυτό, εκτός από το να κερδίσεις στο Wimbledon. »