Λειτουργούν εκ νέου τρεις σημαντικές γκαλερί της Αθήνας που εδράζονται στο κέντρο της πόλης: Ο εκθεσιακός χώρος Arch της Αταλάντης Μαρτίνου, η γκαλερί CAN της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη, η γκαλερί aantonopoulou art της Αγγελικής Αντωνοπούλου.
Η ώρα της φιλοξενίας
Ο εκθεσιακός χώρος ARCH δεν έχει ανοίξει κανονικά. Ενεργοποιεί όμως το σημαντικό πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών όπου επί του παρόντος καλωσορίζει την Τζοάνα Πιοτρόφσκα (Joanna Piotrowska).
Γεννημένη το 1985, η Πιοτρόφσκα ζει και εργάζεται μεταξύ Λονδίνου και Βαρσοβίας. Σπούδασε φωτογραφία στο φημισμένο Royal College of Art στο Λονδίνο και στην παραδοσιακή Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Κρακοβία.
Η φωτογραφική πρακτική της επικεντρώνεται στις οικογενειακές δομές και στον τρόπο που αλληλεπιδρούν με την πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική, οικονομική παράμετρο της ζωής.
Όπως σημειώνουν οι επιμελητές, «εξετάζει το παρελθόν και το παρόν, δείχνοντας όλες τις ανισότητες ισχύος και ψυχολογικού δράματος και μεταφράζει τις χειρονομίες και τις καθημερινές οικείες συμπεριφορές σε νέα σενάρια – δίνοντάς τους μια ποιότητα σχεδόν καρικατούρας».
Η δουλειά της έχει εκτεθεί σε γνωστά ιδρύματα όπως η Tate Britain (2019), η Kunsthalle Basel (2019), η 10η Μπιενάλε του Βερολίνου (2018) και το MoMA στη Νέα Υόρκη (2018) μεταξύ πολλών άλλων. Το 2020 πραγματοποιήθηκε ατομική της έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη Zacheta στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Η τρίτη μονογραφία της Stable Vices θα δημοσιευθεί τον Φεβρουάριο από την MACK Books του Λονδίνου.
Συνήθως τα προγράμματα φιλοξενίας του ARCH οδηγούν και σε έκθεση των έργων που ολοκληρώθηκαν κατά τη διάρκειά τους.
Και ξανά το καλοκαίρι
To ερχόμενο καλοκαίρι στον εκθεσιακό χώρο ARCH θα παρουσιαστεί η δεύτερη ατομική μουσειακή έκθεση του Αθανάσιου Αργιανά (γεν. 1976, Αθήνα) με τίτλο Hollowed Water. Πραγματοποιείται ως συμπαραγωγή με το Camden Art Centre του Λονδίνου όπου ήδη εκτέθηκε πέρυσι.
Η έκθεση Hollowed Water αποτελείται από έργα μουσικά, γλυπτικά και βίντεο. Ο ολιστικός αυτός δημιουργός καταγράφει εν πρώτοις διαφορετικές κλίμακες χρόνου («τον βαθύ χρόνο, τον ιστορικό χρόνο και την εμπειρική αντίληψη της διάρκειας»). Ύστερα, τη φυσικότητα της μουσικής (που ο ίδιος κατέχει μέσω της παιδείας του στην κλασσική μουσική και τη σύνθεση) και της ίδιας της γλώσσας. Στην έκθεσή του μπορεί κανείς να διακρίνει μια ανομολόγητη αλήθεια: Ότι τα ίδια «πρωτόκολλα», ένας κοινός άξονας προσέγγισης, διατρέχει όλες τις εκφάνσεις της τέχνης.
Κατά τη διάρκεια της υποτροφίας του στο Camden Art Centre του Λονδίνου και στο Wysing Arts Centre στη νότια Αγγλία το 2018-19, ανέπτυξε ηχογραφήσεις και νέες μουσικές συνθέσεις όπου τεχνικές μπαρόκ και ύστερου μοντέρνου μινιμαλισμού μοιάζουν να έχουν συγκεραστεί με διάφορες τεχνικές συγγένειες – κανόνες, phasing και επανάληψη.
Σε άλλο πάλι εκφραστικό μέσο, μία όμαδα αρθρωτών κεραμικών γλυπτών (με ανθρωπόμορφες αναφορές) εντοπίζονται ποικίλα στοιχεία -από την Art Nouveau έως τον μοντερνισμό της δεκαετίας του 1930. Σε αντίθεση με αυτά τα σταθμισμένα σώματα βρίσκεται ένα αιωρούμενο μεταλλικό παραλληλόγραμμο από το οποίο κρέμονται λεπτές λωρίδες ορείχαλκου. Στην επιφάνεια των λωρίδων χαράσσονται λέξεις που περιγράφουν απόντα αντικείμενα -εικονικά και αόριστα.
Η βιβλιοθήκη του ARCH θα μετατραπεί σε αίθουσα εμβυθιστικής οπτικοακουστικής προβολής της ταινίας Hollowed Water (μια χειρονομία 24 φορές).
Κάνε ό,τι κάνω
Στην γκαλερί Αντωνοπούλου επανέρχεται η έκθεση Κάνε ό,τι κάνω, που δεν μπόρεσε να παρουσιαστεί το φθινόπωρο εξαιτίας της υγειονομικής κρίσης. Δύο δημιουργοί, ο Ηλίας Παπαηλιάκης και ο Νικόλας Σημαντηράκης, παρουσιάζουν τριακόσια σχέδια (ο καθένας) με μολύβι σε χαρτί και σε διάσταση 15 x 21 cm.
Η ελευθερία του θέματος επιτρέπει στους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν εικόνες αυθόρμητα και αλογόκριτα. Σχεδόν δηλαδή με την τεχνική της ποιητικής αυτοματοποίησης.
Στα σχέδιά του ο Ηλίας Παπαηλιάκης διαπραγματεύεται τα όρια, το «μέσα», το «έξω», το ελάχιστο, το μέγιστο. Πρόσφατα παρουσίασε δουλειά του στην Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων.
Από την άλλη, τα σχέδια του Νικόλα Σημαντηράκη διαγράφουν εσωτερικά τοπία, πορτραίτα και συνθέσεις με συμπαγείς φόρμες και τονισμένα περιγράμματα. Στην τεχνική του επικρατεί η σχολαστική ανάλυση και επεξεργασία της φόρμας ενώ οι άφθονες συναισθηματικές
εναλλαγές αποτυπώνονται με ενάργεια.
Παρότι μοιάζουν να βρίσκονται σε αντίθεση ή να κινούνται σε δύο παράλληλες τροχιές, οι δύο διαφορετικοί κόσμοι του Παπαηλιάκη και του Σημαντηράκη τελικά τέμνονται. Ή τουλάχιστον υπάρχει διάλογος ανάμεσά τους, μία σχέση αλληλοσυμπληρωματική. Το ειδικό και το γενικό, το άδειο με το γεμάτο, λειτουργούν κατά έναν περίοργο τρόπο ως συνηχήσεις του ίδιου νοήματος. Η αντίθεσή τους παράγει σπινθήρα που οδηγεί πάλι σε μία τρίτη αισθητική διάσταση.
Εμμανουήλ Μπιτσάκης
Η γκαλερί CAN της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη συνεχίζει την έκθεση που είχε προγραμματιστεί από τον Οκτώβριο: Πρόκειται για την ατομική The Pursuit of Happiness του Εμμανουήλ Μπιτσάκη. Για ακόμη μια φορά η εικονογραφία του με την αισθητική του κινηματογραφικού καρέ δημιουργεί στον θεατή ένα απρόσμενο παραξένισμα. Άλλοτε νιώθει κανείς άβολα, άλλοτε πάλι μία βαθύτερη έλξη και οικειότητα με τις διάφορες αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα. Παρότι ο Μπιτσάκης αποτυπώνει τον κατακερματισμένο, παράλογο, σημερινό κόσμο, εκείνος δομεί αυτά τα πολυεπίπεδα κολάζ του σε ένα απολύτως τεκμηριωμένο για τον ίδιο σύστημα λογικής.
Δουλεύει με καμβάδες μινιατούρες όπου συμπυκνώνεται η μυθολογία της ελληνικής (και όχι μόνο) ιστορίες: «Πολιτικοί, μουσουργοί, βασιλείς, εφευρέτες, προσωπικότητες που λιμνάζουν στο συλλογικό ασυνείδητο, αγύρτες τις ιστορίας, φυτά, ζώα» όπως σημειώνει η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη. Οι πρωταγωνιστές του «εμφανίζονται ταυτόχρονα μνημειοποιημένοι και αποδομημένοι, συμπαθείς και απαξιωμένοι να υπερασπίζονται ή να υποθάλπουν την υπόστασή τους πλάι σε υβριδικά αρχιτεκτονήματα και απροσδιόριστα πολεοδομικά περιβάλλοντα, άλλοτε αρχαία και άλλοτε φουτουριστικά ή υπερσύγχρονα σε ένα χαρακτηριστικό mise-en-scène που μέσα από μία ιδιοσυγκρασιακή ερμηνεία της τέχνης και της ιστορίας συνθέτουν ένα χιουμοριστικό ή και καυστικό, φαινομενικά τυχαίο αλλά εν τέλει στρατηγικά μελετημένο ανακάτεμα που αντανακλά τον παραλογισμό αυτού του κόσμου».
Ο Μπιτσάκης χρησιμοποιεί τεχνικές μικρογραφίας από διάφορες σχολές και ειδολογικές καταγωγές: Τα μεσαιωνικά χειρόγραφα, τις αγιογραφίες της Κρητικής Σχολής, τα πορτρέτα-φυλαχτά της πρώιμης Αναγέννησης, τις εικονογραφήσεις εκδόσεων από την Περσία, την Κίνα και την Ινδία μεταξύ άλλων.
Οι καμβάδες μινιατούρες με τις προσωπογραφίες του έχουν παρουσιαστεί στην ατομική έκθεση Faces Of The Uigur Through Song & Dance που πραγματοποιήθηκε στη National Portrait Gallery αφού κέρδισε το περίζηλο βραβείο BP Travel Award το 2019. Είχε ταξιδέψει ως τη βορειοδυτική Κίνα για να αποτυπώσει το πνεύμα της φυλής Ουιγκούρ (Uigur).
Πληροφορίες εκθέσεων
Αθανάσιος Αργιανάς: Hollowed Water
ARCH
Οδός Γκούρα 5, Αθήνα
2. Κάνε ό,τι θες
Γκαλερί Αντωνοπούλου
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 1-7 μμ
Και το Σάββατο 12-4 μμ.
Αριστοφάνους 20, Ψυρρή
Ο εκθεσιακός χώρος ARCH δεν έχει ανοίξει κανονικά για το κοινό. Λειτουργεί όμως το πρόγραμμα φιλοξενίας και εν τω μεταξύ, ανάλογα με το την πορεία της πανδημίας, θα λειτουργήσει και η έκθεση του καλοκαιριού.
3. Εμμανουήλ Μπιτσάκης: The Pursuit of Happiness
CAN Gallery
Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι
10673 Αθήνα
T/F +30.210.3390833
Διάρκεια έκθεσης ως τις 06.02.21
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή 12-3 μ.μ. και 5-8 μ.μ. και Σάββατο 12-4 μ.μ.
Έως 4 άτομα επιτρέπεται να εισέλθουν ταυτόχρονα στην έκθεση.
Διαβάστε επίσης:
Άννα Χατζηνάσιου: Η ευθύβολη ματιά της στην αγορά σύγχρονης τέχνης
Μαρίνα Μήλιου Θεοχαράκη: Θεωρώ προνόμιο ότι βρίσκομαι στο Ίδρυμα Θεοχαράκη
5 γυναίκες που στήριξαν την Τέχνη το 2020
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση