Ήταν μία από τις κορυφαίες σταρ της Χρυσής Εποχής του Hollywood που, με τις καθηλωτικές ερμηνείες της, μάγεψε κοινό και κριτικούς. Η Οlivia de Havilland, η τελευταία επιζώσα από το cast του Όσα Παίρνει ο Άνεμος, οποία έπαιξε σε σχεδόν πενήντα ταινίες, έφυγε από τη ζωή την Κυριακή 26 Ιουλίου. Ήταν 104 ετών.
Εκτός από το υποκριτικό της ταλέντο, έμεινε στην ιστορία και για την έντονη σχέση που είχε με την αδελφή της – μία σχέση που τις έκανε να πρωταγωνιστούν σχεδόν καθημερινά στα εξώφυλλα των κίτρινων εντύπων. Μέχρι την ημέρα που έκλεισε τα μάτια της, ήταν η γηραιότερη εν ζωή καλλιτέχνιδα με βραβείο Oscar.
Η Olivia de Havilland γεννήθηκε στο Tokyo την 1η Ιουλίου 1916. Η αδελφή της, Joan, ένα χρόνο αργότερα. Και οι δύο υπέφεραν από βρογχικές παθήσεις, οπότε η μητέρα τους, Lilian, αποφάσισε να μετακομίσουν, το 1916, στην California, όπου το κλίμα ήταν πιο ήπιο. Ο πατέρας τους, γνωστός για τις απιστίες τους, τις εγκατέλειψε κι επέστρεψε στην Ιαπωνία. Εκεί, παντρεύτηκε την οικιακή του βοηθό.
Οι αδελφές de Havilland έκαναν μαθήματα ορθοφωνίας και φωνητικής, ενώ από νωρίς μυήθηκαν στον κόσμο του Shakespeare. Λάτρευαν την τέχνη και ήταν αποφασισμένες να ασχοληθούν με αυτήν.
Το 1925, ξεκίνησε η κόντρα μεταξύ τους. Η Joan θεωρούσε η μητέρα τους είχε τεράστια αδυναμία στην Olivia. Η αλήθεια είναι πως δεν τις αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο, καθώς επέτρεπε στη δεύτερη να σκίζει τα φορέματα της πρώτης και να την αναγκάζει, έπειτα, να ράβει τα κομμάτια υφάσματος. Φυσικά, η Lilian δεν παραδέχθηκε ποτέ κάτι τέτοιο.
Η de Havilland ερωτεύτηκε την υποκριτική το 1933, όταν έπαιξε σε μία σχολική παράσταση της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Εκεί, τράβηξε την προσοχή του Max Reinhardt, του σκηνοθέτη που της έδωσε την ευκαιρία να παίξει το ρόλο της Ερμίας στο Όνειρο Θερινής Νυκτός. Δύο χρόνια αργότερα, το 1935, έκανε το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη με τη κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού αυτού έργου από τους Warner Bros. Παρά τον ενθουσιασμό της, έλαβε αδιάφορες κριτικές.
Το μεγάλο βήμα προς την κορυφή πραγματοποιήθηκε όταν ο παραγωγός Hal Wallis έπεισε το στούντιο να την συμπεριλάβει στην ομάδα του Captain Blood, ως συμπρωταγωνίστρια ενός νεαρού ηθοποιού με το όνομα Errol Flynn. H χημεία τους ήταν τόσο έντονοι που έπαιξαν μαζί σε επτά ακόμη ταινίες, ανάμεσά τους Οι Περιπέτειες του Ρομπέν των Δασών και Η επέλασις της ελαφράς ταξιαρχίας.
Η Olivia, όταν πέρασαν τα χρόνια, ανέφερε σε συνέντευξή της πως ο Flynn – που είχε τη φήμη του γυναικά – της είχε κάνει πρόταση γάμου. Εκείνη, όμως, του αρνήθηκε. Άλλωστε, ήταν ήδη παντρεμένος.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30 εμφανίστηκε σε δεκάδες εύπεπτες ρομαντικές παραγωγές, οι οποίες δεν βοήθησαν την καριέρα της. «Το να παίζω το φτωχό κοριτσάκι στα 30s ήταν δύσκολο, όταν ήταν της μόδας να παίζω το κακό κορίτσι», είχε πει. Όλα άλλαξαν όταν δέχθηκε το ρόλο της Melanie στο επικό έργο Όσα Παίρνει ο Άνεμος.
Για τη συγκλονιστική της ερμηνεία κέρδισε την υποψηφιότητα για Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου, όμως δεν κέρδισε. Νικήτρια ήταν η Hattie McDaniel, η πρώτη Αφροαμερικανή που κατέκτησε αυτή τη διάκριση.
To 1942, ήταν η δεύτερη φορά που ήταν υποψήφια αλλά της πήραν τη διάκριση μέσα από τα χέρια. Αυτή τη φορά, για την Καλύτερη Ηθοποιό. Μόνο που τότε, τα πράγματα ήταν χειρότερα καθώς νικήτρια ήταν η ίδια της η αδελφή. Η ζήλεια, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Joan παρέλειψε να την αναφέρει στον ευχαριστήριο λόγο της, ψύχραναν ακόμη περισσότερο τις ήδη τεταμένες σχέσεις τους. Κάποιοι, βέβαια, υποστήριζαν πως οι δυο τους ήταν καλά μεταξύ τους και προσποιούνταν για λόγους δημοσιότητας.
Η Olivia προσπαθούσε να πρωταγωνιστήσει σε «σοβαρές» ταινίες, όμως η Warner Bros δεν της το επέτρεπε. Η εταιρεία, όπως όλα τα μεγάλα στούντιο της εποχής, είχε τον πλήρη έλεγχο των ηθοποιών με τους οποίους συνεργαζόταν. Μάλιστα, της πρόσθετε επιπλέον χρόνια στο συμβόλαιο, σαν ένα είδος ποινής για την άρνησή της να συμμετάσχει σε πιο χαλαρές παραγωγές. Όταν το έμαθε αυτό, η de Havilland κινήθηκε νομικά και κέρδισε την υπόθεση, αλλάζοντας για πάντα το χώρο του θεάματος.
«Μου είχαν πει πως δε θα δούλευα ξανά, είτε έχανα είτε κέρδιζα», δήλωσε αργότερα. «Όταν όμως κέρδισα, εντυπωσιάστηκαν κι εγώ δεν τους κράτησα κακία». Βέβαια, για την επόμενη διετία, δε συμμετείχε σε καμία ταινία.
Τελικά, η Olivia κέρδισε το πολυπόθητο Oscar το 1946 για την ερμηνεία της στο Δωσ’μου πίσω το παιδί μου. Έπειτα, ήρθε ο Λάκκος με τα Φίδια και η Κληρονόμος, για την οποία κέρδισε Oscar Β΄ Γυναικείου Ρόλου.
Στα 50s μετακόμισε στη Γαλλία με το δεύτερο σύζυγό της, Pierre Galante, κι αφοσιώθηκε στην οικογένειά της. Οι φήμες την ήθελαν να απορρίπτει το ρόλο της Blanche DuBois στο Λεωφορείον Ο Πόθος – για τον οποίο βραβεύθηκε η Vivian Leigh.
Κέρδισε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα όταν έπαιξε στο Η ξαδέλφη μου, η Rachel, ενώ κατέκτησε το θαυμασμό και το σεβασμό όλων στο Lady in a Cage.
Το 1992, βραβεύθηκε με το Εθνικό Μετάλλιο Τέχνης από τον Πρόεδρο George Bush ενώ, δύο χρόνια μετά, ο Nicolas Sarozy την έχρισε Ιππότη του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής.
Ο καιρός πέρασε, όμως ποτέ δεν ήρθε κοντά με την αδελφή της. Η Joan, μάλιστα, είχε δηλώσει λίγο πριν το θάνατό το 2013 της πως «Παντρεύτηκα πρώτη, πήρα Oscar πριν την Olivia και, αν πεθάνω πρώτη, θα κιτρινίσει από ζήλεια που την πρόλαβα».
Το 2017, η Βασίλισσα Ελισάβετ της έδωσε τον τιμητικό τίτλο της Dame, λίγες εβδομάδες μετά τα 101α της γενέθλια. Ήταν «το καλύτερο δώρο γενεθλίων που έλαβα ποτέ», όπως είπε. Δυστυχώς, η ηλικία της δεν της επέτρεψε να παρευρεθεί στην τελετή απονομής στο Λονδίνο, οπότε όλα έγιναν στη βρετανική πρεσβεία του Παρισίου.
Η Dame Olivia de Havilland ήταν μία εξαιρετική γυναίκα που τα έζησε όλα: Τον πόνο, τη χαρά, τον έρωτα. Θα μείνει για πάντα ζωντανή, μέσα από τις ταινίες της.
Διαβάστε επίσης:
Audrey Hepburn: Η ιστορία πίσω από την ηθοποιό, φιλάνθρωπο και fashion icon
Μυστηριώδης, μοναχική, πάντα όμορφη, αιώνια νέα: Η ιστορία της Greta Garbo
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση