«Άγρια», «απαιτητική», «εγωκεντρική», «καλύτερη χορεύτρια του κόσμου». Έτσι περιέγραφαν οι κριτικοί το κορίτσι που μεγάλωσε δίπλα στο συνεργείο αυτοκινήτων του πατέρα του, γεμάτο όνειρα να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Χόρεψε στο πλευρό του Nureyev και κατέκτησε τον κόσμο του μπαλέτου. Έμεινε στην ιστορία για τη συγκλονιστική της εμφάνιση στη Gigelle, τη Λίμνη των Κύκνων και το Δον Κιχώτη, ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια απέχει, επειδή η ίδια το επέλεξε, από το χώρο του θεάματος. Ο λόγος για τη Sylvie Guillem.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πέρασε τα παιδικά τις χρόνια στις εργατικές κατοικίες του Παρισίου. Ακολουθούσε ένα απίστευτα αυστηρό πρόγραμμα, καθώς στόχος της ήταν να σταθεί μια μέρα στο βάθρο των Ολυμπιονικών. Δεν άκουγε μουσική, δεν έπαιζε με φίλους. Ολόκληρη η μέρα της ήταν αφιερωμένη στην προπόνηση.
Η μητέρα της ήταν προπονήτρια ενόργανης. Εκείνη τη μύησε στο χώρο και, με σκληρή δουλειά, η Sylvie κατάφερε να γίνει μέλος της γαλλικής εθνικής ομάδας. Το μπαλέτο, όπως έχει αναφέρει, άνηκε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Μάλιστα, βρέθηκε στην Σχολή Χορού της Όπερας από καθαρή τύχη! Την έστειλε εκεί η δασκάλα της, για να κάνει μερικές ασκήσεις. Τόσο ο αθλητικός της σύλλογος, όσο κι η σχολή, ήλπιζαν να συνεργαστούν με προγράμματα ανταλλαγής σπουδαστών, ώστε τόσο οι χορευτές, όσο και οι υποψήφιοι ολυμπιονίκες, να τελειοποιήσουν την τεχνική τους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Όταν εκτελούσα τη συνηθισμένη ρουτίνα στην ενόργανη, ένιωθα χαρούμενη κι ελεύθερη. Έπαιζα, περνούσα καλά. Το μπαλέτο ήταν απαίσιο. Ναι, συμφωνώ, και στα δύο χρειάζεται πειθαρχεία, όμως δε χρειάζεται να κάνεις μαγικά. Δεν επιτρέπεται να διδάσκεις ένα παιδί με αυτόν τον τρόπο. Τρεις φορές την εβδομάδα, επέστρεφα στο γυμναστήριο. Τότε, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη», έχει δηλώσει στη Guardian.
Κάποια στιγμή, όμως, προς το τέλος της πρώτης της χρονιάς, κάτι άλλαξε. Οι χορογράφοι της ανακάλυψαν πως είχε αυτό το «κάτι». Τη ρώτησαν, λοιπόν, αν ήθελε να συμμετάσχει στην ετήσια παράσταση κι εκείνη δέχθηκε, κυρίως από περιέργεια. «Πάτησα το πόδι μου στη σκηνή. Η αυλαία σηκώθηκε. Ε, αυτό ήταν… Η σχέση που απέκτησα με το κοινό, ήταν φανταστική. Ήταν τόσο παράξενο. Χορεύεις και, ξαφνικά, υπάρχει η απάντηση – η οποία είναι πάντα αληθινή. Αν με βάλεις σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο, θα χαθώ στη γωνίτσα μου. Βάλε με στη σκηνή και θα με δεις διαφορετική. Δεν μπορώ να το εξηγήσω», εξήγησε σε συνέντευξή της.
Η Sylvie Guillem ήταν προσκολλημένη στους γονείς της. Επειδή η σχολή μπαλέτου ήταν ένα είδος οικοτροφείου, επέστρεφε σπίτι την κάθε Παρασκευή μεσημέρι, μετά το μάθημα, και ξανάφευγε την Κυριακή. Την έπιαναν τα κλάματα, ήθελε τη μαμά της. «Κοίταξε να δεις, αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αν είσαι τόσο λυπημένη, μην ξαναπάς και μην ξαναμιλήσεις για αυτό. Αν θες να το κάνεις, θα αλλάξεις», της είχε πει εκείνη. Αυτό την τάραξε. Δεν έκλαψε ποτέ ξανά. Αφοσιώθηκε στο στόχο της, στην τέχνη της, κι άνοιξε τα φτερά της.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το 1983, ο Nureyev έγινε ο καλλιτεχνικός διευθυντής στην Όπερα του Παρισίου. Είχε φτάσει στο απόγειο της καριέρας του και οι μέρες της απόλυτης δόξας βρίσκονταν στο παρελθόν, η περιουσία του μειωνόταν και εκείνη, βρήκε σε αυτόν το μέντορα που τόσο αναζητούσε.
Στα 19 της χρόνια έγινε η Εtoile του. Ήταν, μάλιστα, η νεότερη μπαλαρίνα της ιστορίας που πήρε αυτόν το ρόλο.
«Όταν έφτασε ο Rudolf, είχε τεράστιο όνομα. Δεν χόρευε πια τόσο καλά, όμως έβλεπα τη διαφορά ανάμεσα στον άνδρα και το χορευτή. Είχε όραμα. Είχε πάθος, ήταν ιδιοφυής και γενναιόδωρος. Βοήθησε όλους τους νέους στην Όπερα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Της δίδαξε πως πάνω απ’ όλα έπρεπε να βάζει τις αξίες της, όσο δύσκολο κι αν ήταν. Της έμαθε να παλεύει. Τον σεβόταν με όλο της το είναι, όμως είχαν αναπτύξει το δικό τους κώδικα επικοινωνίας. Είχαν εκρηκτικούς καυγάδες, πολλά κλάματα και τεράστια, ατέλειωτη αγάπη. Μαζί του, η Guillem πρωταγωνίστησε στις σημαντικότερες παραστάσεις της καριέρας της. Μέχρι το 1989, είχε καταφέρει να καθιερωθεί στο χώρο του μπαλέτου. Τότε ήταν που αποφάσισε πως θα συνεχίσει, για όσο ακόμη ήταν χαρούμενη. Αν κάτι πήγαινε λάθος, θα έφευγε από την Όπερα.
Τελικά, όταν θεώρησε πως δεν τη σέβονταν, αποχώρησε. Πήγε στο Λονδίνο, στη Βασιλική Όπερα, όπου έκανε μία νέα αρχή. Είχε το δικαίωμα να επιλέγει τους παρτενέρ της, να απορρίπτει ρόλους που δεν της ταίριαζαν και να καθορίσει η ίδια την καριέρα της. Έγινε σταρ.
Φυσικά, όπως κάθε άλλη diva, είχε κι εκείνη τις ιδιαίτερες στιγμές της. Θα ξεχάσει κανείς μας το 2001, εμφανίστηκε στη γαλλική Vogue ολόγυμνη κι αμακιγιάριστη, σε μία σειρά ολόγυμνων πορτραίτων της, τα οποία τράβηξε ο σύζυγός της, Gilles Tapie;
Την ίδια χρονιά, κέρδισε το βραβείο Nijinsky για την Καλύτερη Μπαλαρίνα του Κόσμου. Ανέβηκε στη σκηνή για να το παραλάβει και κατέκρινε κάθε ανάλογο θεσμό, καθώς προωθούσε την «κουλτούρα του σούπερ μάρκετ».
Η Sylvie Guillem έδωσε την τελευταία της παράσταση στις 30 Δεκεμβρίου 2015, στην Ιαπωνία. Ολοκλήρωσε την περιοδεία της και, μαζί, την καριέρα της. «Όταν το σκέφτομαι, δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου», είχε αναφέρει σε συνέντευξή της, λίγο πριν. Αποσύρθηκε ενώ ακόμη βρισκόταν στην κορυφή. Ίσως αυτό είναι που την κάνει τόσο ξεχωριστή.
Διαβάστε επίσης:
Anna Pavlova: Η ιστορία της κορυφαίας Ρωσίδας μπαλαρίνας
Audrey Hepburn: Η ιστορία πίσω από την ηθοποιό, φιλάνθρωπο και fashion icon