NEED TO KNOW

«Ας μην ξεχάσουμε όσους έφυγαν»: Το μήνυμα της Κατερίνας Σακελλαροπούλου για τις απώλειες της πανδημίας

πηγή: Facebook

Κάθε μέρα, ο αριθμός των θυμάτων του κορονοϊού αυξάνεται δραματικά. Συχνά τους αντιμετωπίζουμε σαν ένα απλό νούμερο, όμως είναι ανθρώπινες ζωές. Πίσω τους, μένουν οικογένειες που θρηνούν το χαμό ενός αγαπημένου τους. Αυτό ακριβώς μας θυμίζει με την ανάρτησή της η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

«Έχουν όνομα και πρόσωπο. Είναι πατέρες, μητέρες, αδέλφια, φίλοι. Όταν τους θυμόμαστε, όταν τους μνημονεύουμε, τους ξαναφέρνουμε ανάμεσά μας. Όταν τους ονομάζουμε, δεν τους αφήνουμε να νεκρωθούν οριστικά», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Έγραψε για τους New York Times, οι οποίοι κάθε τόσο δημοσιεύουν τον κατάλογο με τα ονόματα των νεκρών, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τις 300 χιλιάδες. Για τους δικούς μας, όμως, ελάχιστα είναι γνωστά.

«Τον πρώτο μας νεκρό, τον εκπαιδευτικό Μανώλη Αγιομυργιαννάκη. Τον πρωτοπόρο ορειβάτη, αναρριχητή, εκπαιδευτή Μιχάλη Τσουκιά. Την 37χρονη βοηθό ακτινολόγου Ευαγγελία Γαζέπη που εργαζόταν στο Νοσοκομείο της Νάουσας. Τον 39χρονο ντι τζέι Δημήτρη Μπέλλο. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες ακόμη. Και πλάι σ’ αυτούς οι λαβωμένες τους οικογένειες που δεν ξέρουν πώς να πενθήσουν τον «απόντα θάνατο» των αγαπημένων τους», τόνισε.

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μας έδωσε ένα σημαντικό μήνυμα. «Ας μη συμφιλιωθούμε με την απώλεια. Ας μη τη συνηθίσουμε.»

Αναλυτικά, η ανάρτησή της:

«Μέρες τώρα μετράμε νεκρούς στα νοσοκομεία μας, μέρες τώρα περιμένουμε με αγωνία να δούμε τον αριθμό τους να μειώνεται. Κι όμως, οι ειδικοί μας προειδοποιούν: θα υπάρξουν περισσότερα θύματα από τις επιπλοκές της νόσου. Θα υπάρξουν περισσότεροι νεκροί. Ήδη πλησιάζουν τις τέσσερις χιλιάδες.

Είναι μια πραγματικότητα που μας τραυματίζει συλλογικά, ένας απολογισμός που μας μουδιάζει ως κοινωνία. Γιατί οι άνθρωποι που πεθαίνουν καθημερινά μόνοι στις εντατικές, χωρίς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να τους κρατάει το χέρι, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να αποχαιρετίσουν τους οικείους τους, δεν είναι «ξένοι νεκροί», απλοί αριθμοί σε μιαν αδιάφορη στατιστική. Έχουν όνομα και πρόσωπο. Είναι πατέρες, μητέρες, αδέλφια, φίλοι. Όταν τους θυμόμαστε, όταν τους μνημονεύουμε, τους ξαναφέρνουμε ανάμεσά μας. Όταν τους ονομάζουμε, δεν τους αφήνουμε να νεκρωθούν οριστικά.

Η εφημερίδα New York Times δημοσιεύει κάθε τόσο έναν κατάλογο νεκρών με δυο λέξεις που τους χαρακτήριζαν όσο ζούσαν. Μια προγιαγιά, που είχε εύκολο το γέλιο. Ένας παππούς που του άρεσε το μπέικον, τραγανό και ξεροψημένο. Ένας πιανίστας της τζαζ, που τον αγάπησαν οι μαθητές του. Μια νοσηλεύτρια που ξενυχτούσε πλάι στους ασθενείς της. Ένας γιατρός, λίγο πριν από τη σύνταξη. Ένας ιερέας αφοσιωμένος στην ενορία του. Εμείς, γνωρίζουμε ελάχιστους από όσους «δεν τα κατάφεραν». Τον πρώτο μας νεκρό, τον εκπαιδευτικό Μανώλη Αγιομυργιαννάκη. Τον πρωτοπόρο ορειβάτη, αναρριχητή, εκπαιδευτή Μιχάλη Τσουκιά. Την 37χρονη βοηθό ακτινολόγου Ευαγγελία Γαζέπη που εργαζόταν στο Νοσοκομείο της Νάουσας. Τον 39χρονο ντι τζέι Δημήτρη Μπέλλο. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες ακόμη. Και πλάι σ’ αυτούς οι λαβωμένες τους οικογένειες που δεν ξέρουν πώς να πενθήσουν τον «απόντα θάνατο» των αγαπημένων τους.

Ας μη συμφιλιωθούμε με την απώλεια. Ας μη τη συνηθίσουμε. Ας μην ξεχάσουμε όσους έφυγαν, έστω κι αν η ανάμνησή τους εξουθενώνει την ηθική μας αντοχή. Αθέατοι πια, αλλά ονομασμένοι, οι νεκροί μας γίνονται φιλικοί, παρηγορητικές σκιές στη δύσκολη καθημερινότητά μας.»

Μέρες τώρα μετράμε νεκρούς στα νοσοκομεία μας, μέρες τώρα περιμένουμε με αγωνία να δούμε τον αριθμό τους να μειώνεται….

Δημοσιεύτηκε από Katerina Sakellaropoulou στις Τετάρτη, 16 Δεκεμβρίου 2020

 

 

Διαβάστε επίσης:

Amalia Kertsikoff: H 16χρονη που μας καλεί να πούμε το δικό μας «ευχαριστώ» στους Έλληνες ήρωες της πανδημίας

«Υιοθετήστε έναν ήρωα»: Άγνωστοι στέλνουν δώρα ευγνωμοσύνης στους εργαζόμενους της πρώτης γραμμής

Πώς ο κορονοϊός επηρέασε τη ζωή μας: Η ανασκόπηση της χρονιάς από την Παγκόσμια Τράπεζα

 

Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση