Όταν ένας άνδρας πηγαίνει στο γιατρό επειδή αισθάνεται πόνο ή ενόχληση, γνωρίζει πως η κατάστασή του θα αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα. Μία γυναίκα, από την άλλη πλευρά, πρέπει να πείσει τον ειδικό ότι πονάει όσο υποστηρίζει κι όχι λιγότερο.
Αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα αποκαλύπτουν στοιχεία σχετικά με τη συμπεριφορά επιστημόνων υγείας απέναντι στις γυναίκες. Υποτιμούν τον πόνο που νιώθουν και, σύμφωνα με νέα έρευνα, τα έμφυλα στερεότυπα έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Επειδή κυριαρχεί η πεποίθηση πως οι γυναίκες έχουν μεγάλη αντοχή στον πόνο αλλά είναι πολύ ευαίσθητες και τους αρέσει να παραπονιούνται, γιατροί ανεξαρτήτως φύλου δε δίνουν τη σημασία που απαιτείται στα παράπονα των ασθενών. Όχι απλώς υποτιμούν το γυναικείο πόνο, αλλά συχνά τον αποδίδουν σε ψυχολογικά αίτια και δίνουν συμβουλές για ηρεμία και χαλάρωση, αντί να συνταγογραφήσουν κάποιο παυσίπονο.
Η μελέτη που δημοσιεύθηκε από την Αμερικανική Ένωση για τη Μελέτη του Πόνου (US Association for the Study of Pain), εξετάζει πιθανές αιτίες για την υποτίμηση όσων αισθάνονται – σωματικά – οι γυναίκες. Ένας από αυτούς, είναι η ευαισθησία. Έπειτα, έρχεται η επιθυμία τους να αναφέρουν τα συμπτώματά τους σε κάποιον ειδικό και η αντοχή τους, ενώ υπάρχει και η διαρκής τους σύγκριση με τους άνδρες, οι οποίοι θεωρούνται το ιδανικό πρότυπο ή ο κανόνας.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα βίντεο που παρουσίαζε ασθενείς να υπόκεινται σε ιδιαίτερα επίπονες εξετάσεις. Παρουσίασαν, επίσης, πώς καθένας τους βαθμολόγησε τον πόνο που αισθάνθηκε, ενώ οι συμμετέχοντες έβλεπαν τις εκφράσεις τους.
Οι παρατηρητές, ανεξαρτήτως φύλου, έδειξαν να υποτιμούν το γυναικείο πόνο και να θεωρούν πως ο ανδρικός είναι πολύ μεγαλύτερος.
Ένα επιπλέον πείραμα αποκάλυψε ποια στερεότυπα βρίσκονται πίσω από τα παραπάνω συμπεράσματα: Ο ανδρικός πόνος θεωρήθηκε υψηλότερος από εκείνους που πίστευαν ότι ο μέσος άνδρας μπορεί να τον διαχειριστεί καλύτερα, ενώ ο γυναικείος θεωρήθηκε χαμηλότερος από εκείνους που πίστευαν ότι οι γυναίκες παραπονιούνται αμέσως για την παραμικρή ενόχληση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τα έμφυλα στερεότυπα και ο πόνος βρίσκονται στην ίδια μελέτη. Το 2016, έρευνα εξέτασε αν οι διαγνώσεις των γιατρών επηρεάζονταν από το αν είχαν περάσει κατάθλιψη κάποια στιγμή στη ζωή τους, αλλά και την «αξιοπιστία» τους – μία αυτόματη κριτική που κάνουμε στους γύρω μας, υποσυνείδητα, τη στιγμή που βλέπουμε το πρόσωπό τους.
Αυτό που προέκυψε, ήταν μία ξεκάθαρη υποτίμηση του γυναικείου πόνου – και πάλι, από παρατηρητές που ανήκαν και στα δυο φύλα.
Οι παραπάνω προκαταλήψεις δεν ευνοούν πάντα τους άνδρες. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι μαθαίνουν να μην παραπονιούνται και να πηγαίνουν στο γιατρό μόνο αν ο πόνος τους είναι ανυπόφορος – κάτι που, σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να αποβεί καταστροφικό για την υγεία τους.
Παράλληλα, από μικρά, τα αγόρια μαθαίνουν να μην εκφράζουν τον πόνο τους. Δεν κλαίνε, δε μορφάζουν, σκληραγωγούνται από τους γονείς. Όταν δύο παιδιά διαφορετικού φύλου τρέχουν και πέφτουν κάτω, το κορίτσι μπορεί να κλάψει – κι αν το κάνει, θα δεχθεί αμέσως βοήθεια, ακόμη κι αγκαλιές. Το αγόρι σπάνια θα κάνει κάτι τέτοιο – ιδιαίτερα αν βρίσκεται ανάμεσα σε φίλους του. Θα προτιμήσει να παραμείνει ανέκφραστο, παρά να δείξει τι νιώθει.
Διαβάστε επίσης:
Οι 5 μύθοι και στερεότυπα που επικρατούν για την ψυχική υγεία
#ChooseToChallenge: Πώς μπορείτε να καταρρίψετε τα έμφυλα στερεότυπα στο χώρο εργασίας
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση