«Η Σάρα Έβεραρντ απλώς γυρνούσε σπίτι. Όπως πολλές από εμάς»: Μία ανάρτηση για τη βία κατά των γυναικών

«Ποτέ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω το γεγονός πως έπρεπε να προσέχω όταν έβγαινα έξω»

Η απαγωγή και δολοφονία της Σάρα Έβεραρντ από την Αγγλία, έχει φέρει στο φως την πραγματικότητα που βιώνουν οι γυναίκες. Μαθαίνουν να φοβούνται, να προσέχουν, να μην περπατούν μόνες το βράδυ. Γιατί κάποιος άνδρας μπορεί να τους κάνει κακό.

Η Ιλιάδα Ευαγγελία Κοθρά, σε ανάρτησή της στο Facebook, μοιράστηκε τη δική της εμπειρία. Χρόνια πριν, επιστρέφοντας από ένα club με τα πόδια, συνειδητοποίησε ότι την ακολουθούσαν τρεις άνδρες. «Άρχισα να πηγαίνω πιο γρήγορα, άρχισαν να πηγαίνουν γρήγορα και αυτοί. Όσο τους ένιωθα κοντά, τόσο άκουγα τις χυδαιότητες που έλεγαν για μένα», έγραψε.

Μπήκε σε μία πολυκατοικία που είχε μισάνοιχτη την πόρτα. Περίμενε λίγο, βγήκε και τους είδε στη γωνία του δρόμου.

«Μόλις με εντόπισαν άρχισε τα κυνήγι. Για καλή μου τύχη υπήρχε μια ταβέρνα κοντά στο Μουσείο της Ακροπόλεως και ήταν ανοιχτή. Δεν δούλευε αλλά οι ιδιοκτήτες ήταν εκεί. Άρχισα να χτυπώ με δύναμη να μου ανοίξουν. Με έβαλαν μέσα και με κράτησαν εκεί μέχρι που μπόρεσα να τηλεφωνήσω στον πατέρα μου για να έρθει να με πάρει. Είχα παραλύσει και ήταν αδύνατον να πάω προς το σπίτι το οποίο ήταν κοντά», πρόσθεσε.

«Έκτοτε συνέβησαν και άλλα. Αυτό όμως το θυμάμαι γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω το γεγονός πως έπρεπε να προσέχω όταν έβγαινα έξω».

Πέρασε χρόνια, όπως αναφέρει, «για να καταλάβω πως οι δρόμοι ανήκαν και σε εμένα. Ό, τι ώρα κι αν κυκλοφορούσα. Απ’ όπου είχα βγει, από όπου κι αν γύριζα».

Η Σάρα Έβεραρντ απλώς γυρνούσε σπίτι. «Όπως πολλές από εμάς».

Η ανάρτηση της Ιλιάδας Ευαγγελίας Κοθρά

Πριν χρόνια είχα πάει με φίλες σε ένα jazz live στην περιοχή του Μετς. Καθώς έμενα στην Ακρόπολη, σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία να γυρίσω σπίτι περπατώντας και να μην πάρω ταξί. Έφυγα από το club γύρω στις 3. Ήταν χειμώνας, καθημερινή, και δεν κυκλοφορούσε κόσμος.

Στην διαδρομή κατάλαβα πως με ακολουθούσαν 3 άντρες οι οποίοι όλο και πλησίαζαν. Άρχισα να πηγαίνω πιο γρήγορα, άρχισαν να πηγαίνουν γρήγορα και αυτοί. Όσο τους ένιωθα κοντά, τόσο άκουγα τις χυδαιότητες που έλεγαν για μένα.

Μπήκα σε μια πολυκατοικία που βρήκα μισάνοιχτη και έκλεισα πίσω την πόρτα. Κατευθύνθηκα στο υπόγειο του κτιρίου και περίμενα εκεί ένα τέταρτο. Βγήκα αλλά τους είδα στην γωνία.

Μόλις με εντόπισαν άρχισε τα κυνήγι. Για καλή μου τύχη υπήρχε μια ταβέρνα κοντά στο Μουσείο της Ακροπόλεως και ήταν ανοιχτή. Δεν δούλευε αλλά οι ιδιοκτήτες ήταν εκεί.

Άρχισα να χτυπώ με δύναμη να μου ανοίξουν. Με έβαλαν μέσα και με κράτησαν εκεί μέχρι που μπόρεσα να τηλεφωνήσω στον πατέρα μου για να έρθει να με πάρει.

Είχα παραλύσει και ήταν αδύνατον να πάω προς το σπίτι το οποίο ήταν κοντά. Δεν μπορούσα να ξέρω αν θα ήταν κάπου κρυμμένοι και έμπαιναν στην πολυκατοικία μαζί με εμένα.

Έκτοτε συνέβησαν και άλλα.

Αυτό όμως το θυμάμαι γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω το γεγονός πως έπρεπε να προσέχω όταν έβγαινα έξω.

Από τότε η κάθε μου έξοδος είχε φόβο.

Δεν ήξερα αν είχα προκαλέσει το γεγονός επειδή είχα φύγει μόνη από το club. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πως δεν έφταιγα εγώ. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πως οι δρόμοι ανήκαν και σε εμένα. Ό, τι ώρα και αν κυκλοφορούσα.

Από όπου και αν είχα βγει, από όπου και αν γύριζα.

H 33χρονη Sara Everard, γυρνούσε σπίτι της στις 3 Μαρτίου. Εκτοτε τα ίχνη της εξαφανίστηκαν. Η έρευνα έφερε στο φως την απαγωγή και την φρικτή δολοφονία της από έναν αστυνομικό που φέρεται να είναι ο δράστης.

Το αποτρόπαιο γεγονός ξεσήκωσε έντονες αντιδράσεις στη Βρετανία, έφερε στο προσκήνιο την αβεβαιότητα που νιώθουν πολλές γυναίκες όταν είναι μόνες έξω αλλά και ερωτηματικά για τον ρόλο της αστυνομίας στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.

Η Sara απλά γυρνούσε σπίτι της. 

Όπως πολλές από εμάς.

#shewaswalkinghome